– Na pewno przy takim losowaniu każdy myślał, żeby nie wypaść jak najgorzej. Drużyna po igrzyskach olimpijskich była jednak zgrana. Doszło jeszcze paru zawodników i po cichu liczyliśmy, że wyjdziemy z grupy. Nastawienie było takie, że Włosi i Argentyna będą się bili między sobą, a Polska przeskoczy jeden z tych zespołów – mówi Kazimierz Kmiecik, piłkarz reprezentacji Polski, która w 1974 roku zadziwiła piłkarski świat na mundialu w Republice Federalnej Niemiec.
Jak się miało okazać Polacy ograli zarówno Argentynę jak i Włochów, a przy okazji jeszcze kilka innych drużyn. Po zwycięskim meczu o trzecie miejsce z Brazylią, do kraju wracali jako trzecia drużyna świata, a witani byli, jak prawdziwi bohaterowie.
– Było wspaniale – uśmiecha się na wspomnienie tamtych dni Kazimierz Kmiecik. – Po powrocie jechaliśmy przez Warszawę odkrytym autokarem. Witały nas prawdziwe tłumy. Było więcej ludzi niż na pochodach 1 maja w tamtych latach. Chodziliśmy później na przyjęcia, gościliśmy w zakładach pracy. To było przyjemne. Oczywiście pojawiały się głosy, że mogliśmy wygrać z tymi Niemcami, ale generalnie wszyscy byli szczęśliwi.
Tak, byl najblizej strzelenia bramki Niemcom. Ich bramkarz cudem ten strzal obronil. Ten mecz w tamtych warunkach, powinni przeniesc. Polfinal takiej imprezy na wodzie, to skandal. Poza swietnymi Holendrami, bylismy najlepsza druzyna. Wygralismy z Argentyna,Wlochami, Szwecja, Jugoslawia.,Bazylia...Antek i Adam byli swiatowa klasa.
d
dede
Panie Kazimierzu, lataliśmy wtedy za gałą na podwórku i każdy chciał byc Kmiecikiem, Szymanowskim, Musiałem... nie mówię już o Lubańskim czy Deynie... Ale mieliśmy wtedy pakę, przyzna Pan?
