POLSKA - BIAŁORUŚ. Polska zdecydowanie lepsza od rywali [RELACJA, WYNIK, ZDJĘCIA]

CO ZA GOWNIANY MECZ TYCH SYFIARZY BIALORUSI @ cele wzieli W LAPE KASE I POD H....j w ostatnie 10 min zaczeli dopiero grac. TEN MECZ TO BYLA JAKAS SPORTOWA PARODIA

Chrystus apostołowi Piotrowi, który zaparł się Chrystusa przed ludźmi, mówiąc trzykrotnie, nie znam Go, po jego nawróceniu (skrusze, żalu za grzechy) przebaczył grzechy. Chrystus faryzeuszom, żydom, arcykapłanom i kapłanom, którzy uważali się za sprawiedliwych, prawych, uczciwych, bez grzechu, powiedział, jesteście pełni grzechów, plemię żmijowe, wężowe, obmywacie kubki i dzbanki z zewnątrz, a wnętrze wasze pełne jest zdzierstwa, nieprawości, niegodziwości, nieczystości, obrzydliwości, grzechów, a potępiacie celników i grzeszników, nierządnice, prostytutki, oni nawrócili się, i przed wami wejdą do nieba, a wy nie nawróciliście się, lecz jeszcze bardziej staliście się uporczywi w swoich grzechach, prześladując, mordując, a finale krzyżując Chrystusa, pójdziecie do piekła, w ogień wieczny.
W Nowym Testamencie, w Ewangeliach, nie ma konfesjonałów, spowiedzi usznej, wprowadził ją Kościół katolicki i prawosławny, nie ma spowiedzi usznej w protestantyzmie, aczkolwiek i tam jest ona zazwyczaj dozwolona na życzenie indywidualne. Praktyka pokuty w Kościele przez XXI wieków zmieniała się, była ona zazwyczaj wymysłem duchownych, a nie ma nic wspólnego z nauką Chrystusa, Nowym Testamentem, nauką Apostołów, ten nie zna spowiedzi usznej, lecz indywidualną, osobistą pokutę. Jest to stosunek osobisty między osobą (grzesznikiem) a Bogiem, tylko Bóg przebacza grzechy. W Kościele katolickim nastąpiło sformalizowanie pokuty, sprowadza się ją najczęściej do wymienienia grzechów przed duchownym, odmówienia modlitwy, a nie na naprawieniu szkód majątkowych i niemajątkowych (krzywd), taka spowiedź jest nieważna, grzechy nie zostają odpuszczone, a duchowny sam zaciąga własny grzech dodatkowy. Jest to formalizm prawny, jurydyzacja pokuty. Duchowni chcą sprawować rządy dusz, panować. Pokutujcie, nawracajcie się i wierzcie w Boga, w Chrystusa.
koniec

POKUTA
Pokuta może być indywidualna (rozmowa osoby z Bogiem) – publiczna – uszna (przed duchownym). Warunki pokuty w tych trzech rodzajach są takie same. Najbardziej optymalna, zalecana jest pokuta indywidualna (nie ma wstydu, skrępowania przed obnażeniem swej duszy, wnętrza przed inną osobą lub osobami). Jest ona komfortowa, gwarantuje pełna intymność wyznania grzechów, nie jest obarczona barierami psychologicznymi przed inną osoba (lub osobami), np. wstydem, skrępowaniem. Istota pokuty, jej treść, jest indywidualna. Najpierw trzeba zrobić rachunek sumienia i wyznać swoje grzechy Bogu w ciszy, w duszy, w myślach, nie trzeba tego mówić ustnie, na głos lub szeptem, chociaż można. Potem potrzebny jest żal za grzechy (przed Bogiem) i prośba do Boga o przebaczenie grzechów. Następnie potrzebne jest zadośćuczynienie za grzechy, jeśli jest to możliwe, to jest zadośćuczynienie lub odszkodowanie, czyli naprawienie wyrządzonych krzywd, np. przeproszenie osoby, która obraziliśmy, odwołanie prywatne lub publiczne – w taki sam sposób, jak nastąpiło naruszenie dóbr osobistych – na przykład oszczerstw, zniesławień, pomówień, obmowy. Jeśli wyrządziłeś komuś szkodę majątkową lub niemajątkową (krzywdę), to trzeba to naprawić, np. osoba ukradła rzecz, to powinna ją zwrócić lub naprawić szkodę, np. przez zapłatę jej równowartości. Bóg zawsze przebacza. Bóg kocha człowieka, grzeszników, jest wielkim miłośnikiem człowieka, grzesznika.
Przykłady pokuty, czyli nawrócenia, są wielokrotnie pokazane na przykład na kartach Nowego Testamentu, np. Ewangelii, np. o celniku, który nie śmiał podnieść nawet głowy do góry, ale ze spuszczoną głową bił się w piersi, mówiąc, Boże, przebacz moje grzechy. Inna przypowieść o marnotrawnym synu, który opuścił ojca, roztrwonił swój majątek z nierządnicami, a potem będąc głodny i pasąc świnie, powrócił do ojca, a on kiedy go zobaczył, rzucił mu się na szyję, objął go, uścisnął i przyjął jako syna. W opowieści o jawnogrzesznicy (prostytutce), która nie wyznając w ogóle swoich grzechów, zresztą były one jawne, przyszła do Chrystusa, objęła Go za nogi i płacząc, łzami obmyła jego stopy, a Bóg jej przebaczył. W opowieści o kobiecie cudzołożnej, którą żydzi (ludzie) chcieli ukamieniować za grzech, a Chrystus powiedział im, kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem, żydzi (ludzie) zawstydzeni, bo każdy człowiek jest grzeszny, odeszli, odrzucając kamienie, odstępując od ukamieniowania, a Chrystus powiedział do kobiety cudzołożnej, nikt cię nie potępił, ona odpowiedziała nikt, a Chrystus mówi do niej i Ja cię nie potępiam, idź, i nie grzesz więcej. W opowiadaniu o celniku Zacheuszu, przełożonym celników, który wspiął się na sykomorę, aby zobaczyć przechodzącego Jezusa, a On powiedział do niego, Zacheuszu, zejdź z drzewa, dziś chce być w twoim domu, Zacheusz zaprosił Chrystusa na ucztę, faryzeusze szemrali na Chrystusa, poszedł do grzesznika z wizytą, a Zacheusz powiedział Chrystusowi, Panie, jeśli kogoś skrzywdziłem, wyrządziłem komuś szkodę, to naprawiam ją poczwórnie, a połowę mojego majątku rozdaję ubogim, a Chrystus powiedział, dziś człowiek ten stał się synem, dzieckiem Boga. Łotrowi wiszącemu na krzyżu obok Chrystusa, na prośbę, Panie, wspomnij na mnie, gdy będziesz w raju, Chrystus odpowiedział, dziś ze mną będziesz w raju. Chrystus apostołowi Piotrowi, który zaparł się Chrystusa przed ludźmi, mówiąc trzykrotnie, nie znam Go, po jego nawróceniu (skrusze, żalu za grzechy) przebaczył grzechy. Chrystus faryzeuszom, żydom, arcykapłanom i kapłanom, którzy uważali się za sprawiedliwych, prawych, uczciwych, bez grzechu, powiedział, jesteście pełni grzechów, plemię żmijowe, wężowe, obmywacie kubki i dzbanki z zewnątrz, a wnętrze wasze pełne jest zdzierstwa, nieprawości, niegodziwości, nieczystości, obrzydliwości, grzechów, a potępiacie celników i grzeszników, nierządnice, prostytutki, oni nawrócili się, i przed wami wejdą do nieba, a wy nie nawróciliście się, lecz jeszcze bardziej staliście się uporczy

POKUTA
Pokuta może być indywidualna (rozmowa osoby z Bogiem) – publiczna – uszna (przed duchownym). Warunki pokuty w tych trzech rodzajach są takie same. Najbardziej optymalna, zalecana jest pokuta indywidualna (nie ma wstydu, skrępowania przed obnażeniem swej duszy, wnętrza przed inną osobą lub osobami). Jest ona komfortowa, gwarantuje pełna intymność wyznania grzechów, nie jest obarczona barierami psychologicznymi przed inną osoba (lub osobami), np. wstydem, skrępowaniem. Istota pokuty, jej treść, jest indywidualna. Najpierw trzeba zrobić rachunek sumienia i wyznać swoje grzechy Bogu w ciszy, w duszy, w myślach, nie trzeba tego mówić ustnie, na głos lub szeptem, chociaż można. Potem potrzebny jest żal za grzechy (przed Bogiem) i prośba do Boga o przebaczenie grzechów. Następnie potrzebne jest zadośćuczynienie za grzechy, jeśli jest to możliwe, to jest zadośćuczynienie lub odszkodowanie, czyli naprawienie wyrządzonych krzywd, np. przeproszenie osoby, która obraziliśmy, odwołanie prywatne lub publiczne – w taki sam sposób, jak nastąpiło naruszenie dóbr osobistych – na przykład oszczerstw, zniesławień, pomówień, obmowy. Jeśli wyrządziłeś komuś szkodę majątkową lub niemajątkową (krzywdę), to trzeba to naprawić, np. osoba ukradła rzecz, to powinna ją zwrócić lub naprawić szkodę, np. przez zapłatę jej równowartości. Bóg zawsze przebacza. Bóg kocha człowieka, grzeszników, jest wielkim miłośnikiem człowieka, grzesznika.
Przykłady pokuty, czyli nawrócenia, są wielokrotnie pokazane na przykład na kartach Nowego Testamentu, np. Ewangelii, np. o celniku, który nie śmiał podnieść nawet głowy do góry, ale ze spuszczoną głową bił się w piersi, mówiąc, Boże, przebacz moje grzechy. Inna przypowieść o marnotrawnym synu, który opuścił ojca, roztrwonił swój majątek z nierządnicami, a potem będąc głodny i pasąc świnie, powrócił do ojca, a on kiedy go zobaczył, rzucił mu się na szyję, objął go, uścisnął i przyjął jako syna. W opowieści o jawnogrzesznicy (prostytutce), która nie wyznając w ogóle swoich grzechów, zresztą były one jawne, przyszła do Chrystusa, objęła Go za nogi i płacząc, łzami obmyła jego stopy, a Bóg jej przebaczył. W opowieści o kobiecie cudzołożnej, którą żydzi (ludzie) chcieli ukamieniować za grzech, a Chrystus powiedział im, kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem, żydzi (ludzie) zawstydzeni, bo każdy człowiek jest grzeszny, odeszli, odrzucając kamienie, odstępując od ukamieniowania, a Chrystus powiedział do kobiety cudzołożnej, nikt cię nie potępił, ona odpowiedziała nikt, a Chrystus mówi do niej i Ja cię nie potępiam, idź, i nie grzesz więcej. W opowiadaniu o celniku Zacheuszu, przełożonym celników, który wspiął się na sykomorę, aby zobaczyć przechodzącego Jezusa, a On powiedział do niego, Zacheuszu, zejdź z drzewa, dziś chce być w twoim domu, Zacheusz zaprosił Chrystusa na ucztę, faryzeusze szemrali na Chrystusa, poszedł do grzesznika z wizytą, a Zacheusz powiedział Chrystusowi, Panie, jeśli kogoś skrzywdziłem, wyrządziłem komuś szkodę, to naprawiam ją poczwórnie, a połowę mojego majątku rozdaję ubogim, a Chrystus powiedział, dziś człowiek ten stał się synem, dzieckiem Boga. Łotrowi wiszącemu na krzyżu obok Chrystusa, na prośbę, Panie, wspomnij na mnie, gdy będziesz w raju, Chrystus odpowiedział, dziś ze mną będziesz w raju. Chrystus apostołowi Piotrowi, który zaparł się Chrystusa przed ludźmi, mówiąc trzykrotnie, nie znam Go, po jego nawróceniu (skrusze, żalu za grzechy) przebaczył grzechy. Chrystus faryzeuszom, żydom, arcykapłanom i kapłanom, którzy uważali się za sprawiedliwych, prawych, uczciwych, bez grzechu, powiedział, jesteście pełni grzechów, plemię żmijowe, wężowe, obmywacie kubki i dzbanki z zewnątrz, a wnętrze wasze pełne jest zdzierstwa, nieprawości, niegodziwości, nieczystości, obrzydliwości, grzechów, a potępiacie celników i grzeszników, nierządnice, prostytutki, oni nawrócili się, i przed wami wejdą do nieba, a wy nie nawróciliście się, lecz jeszcze bardziej staliście się uporczy