Prawybory w Platformie nie będą na niby

Ale i wrażenie to w każdej kampanii sprawa poważna. Może być zapowiedzią niespodzianki. Odnotujmy więc dość powszechne wrażenie z ostatnich dni: Sikorski idzie w górę. Wciąż faworytem jest wprawdzie Bronisław Komorowski, ale szef Ministerstwa Spraw Zagranicznych nie podda się bez walki. Kiedy w weekend marszałek Sejmu zapowiada, że Ameryki nam urządzał nie będzie, Sikorski odwrotnie - w bliskiej sobie Bydgoszczy robi show w stylu zaoceanicznym.

I tu dochodzimy do pierwszej przyczyny tego wrażenia: W Komorowskim czuć pewność wygranej, świadomość własnej siły. Sikorski jest głodny, czuje, że dostał los od Boga, grzechem byłoby przynajmniej nie spróbować go zrealizować. Takich każde wybory premiują.

Wydaje się też, że szef polskiej dyplomacji dość dobrze zlokalizował pewien podskórny prąd w Platformie, który może dodać mu prędkości: to frustracja, istniejąca zawsze w każdej partii, niższych szeregów partyjnych. Niewynikająca z żadnych przesłanek ideowych, ale z żalu, że ktoś inny jest szefem regionu, powiatu, partyjnego koła. Że na co dzień wydaje brutalne polecenia. Liderzy tych struktur stawiają głównie na Komorowskiego, rozstrzyga staż partyjny. Ale głosowanie jest tajne, każdy ma jeden głos. Na kogo postawią partyjne doły? Może uznają, że kandydatura Sikorskiego to fajny prztyczek w partyjny establishment?

Ale Sikorski musi zwiększyć swoją wagę: poparcie Władysława Bartoszewskiego i Lecha Wałęsy dla Komorowskiego zabrzmiało mocno. Minister musi wkrótce pokazać własnych silnych stronników. I pilnować, by premier milczał, jak dotychczas, jak Sfinks. Bo to milczenie osłabia Komorowskiego. Bo skoro naturalny kandydat partii nie ma wsparcia jej lidera, to może ten lider pragnie niespodzianki? Jedno jest pewne: te prawybory nie są na niby.