Początki kościoła Ducha Świętego sięgają 1400 roku. Była to świątynia gotycka, którą opiekowali się norbertanie. Kościół spłonął w 1611 roku i został odbudowany, ale już w stylu renesansowym. Po kasacie norbertanów w 1784 kościół został zamieniony na wojskowy magazyn, a ołtarz główny z obrazem Matki Boskiej Pocieszenia zabito deskami. Kościół i klasztor ponorbertański zostały przekazane jezuitom na początku 1832, którzy szybko go odnowili i rozbudowali o kolegium.
Na początku XX wieku jezuici rozwijają studia filozoficzne dla kleryków i tworzą małe seminarium. Rozwija się także kult Matki Bożej Pocieszenia. W 1952 zlikwidowano małe seminarium, a rok później kardynał Stefan Wyszyński dokonał koronacji cudownego obrazu. Zdaniem wielu artystów jest to jeden z najpiękniejszych wizerunków maryjnych na polskiej ziemi. Najprawdopodobniej powstał on w II połowie XVI wieku. Nie wiadomo kto był jego twórcą.
Od początku jest on otoczony szczególną czcią i setki osób wyprosiły przed nim łaski, o czym świadczą liczne wota. Obraz znajduje się w ołtarzu głównym, który powstał w 1890 roku. Po obu stronach obrazu znajdują się figury św. Piotra i św. Pawła, sprowadzone z Tyrolu. Poniżej są malowidła dwóch biblijnych scen - Zwiastowania i Ofiarowania Pana Jezusa w świątyni, a po ich bokach postacie czterech ewangelistów. Niemal cała świątynia jest wyposażona w zabytkowe skarby.
Mowa o stylowej ambonie, ściennym obrazie Matki Bożej nad środkowym przejściem do nawy bocznej, ołtarzu Świętego Krzyża z Krucyfiksem i Piętą, a także obrazach "Chrystusa Oświęcimskiego" i św. Zyty. W nawie głównej znajdują się także dwa ołtarze o bliźniaczym wystroju architektonicznym - Najświętszego Serca Jezusowego i św. Andrzeja Boboli, a na filarze przed chórem obraz św. Maksymiliana Kolbego. Na ścianach umieszczono także Stacje Drogi Krzyżowej.
W kruchcie znajduje się m.in. rzeźbiony krucyfiks z XVI stulecia. W nawie bocznej znajdują się liczne tablice pamiątkowe, a także ołtarz św. Józefa z połowy XIX stulecia, do którego obraz sprowadzono z Tyrolu. Na końcu nawy znajduje się kaplica poświęcona św. Stanisławowi Kostce. Za nią znajduje się kaplica św. Anny, pochodzącej z końca XVI wieku. Po wyjściu z sanktuarium warto także dokładnie oglądnąć dziedziniec. Jest to dość obszerny plac otoczony murem. Znajduje się tam wysoka statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem, ołtarz polowy oraz krużganki.
ZOBACZ KONIECZNIE:
FLESZ: Jak się zachować w czasie burzy?
Źródło: vivi24
