Ślepota nie jest taka zła, jak ją malują. Kasia kocha swoje życie bez obrazu

Zamknij na chwilę oczy i wsłuchaj się w otaczający świat. Przez chwilę nie wiesz, jak daleko są samochody, których odgłos dobiega do twoich uszu, nie widzisz twarzy przechodniów, ani roześmianego dziecka stojącego tuż obok. Najpierw jest szum. Potem rozdzielają się dźwięki. Najpierw te najgłośniejsze, potem cichsze. Czujesz, że tracisz grunt pod nogami, jeśli zaraz czegoś nie dotkniesz, upadniesz.
Witaj w świecie Kasi Szypki.
Katarzyna żyje w nim od 30 lat, odkąd się urodziła.
Kroki w ciemnościach
Kasia niepewnie stawia kroki na wybrukowanym Rynku. Niedaleko jej domu jest miła kawiarenka. Lubi do niej zaglądać na lody i kawę z bitą śmietaną. W pokonaniu półkilometrowej trasy pomaga jej biała laska.
- Bardzo nie lubię jej używać - mówi dziewczyna - wydaje mi się, że za chwilę kogoś nią niechcący uderzę w łydkę.
Zna tę trasę na pamięć. Wie, w którym miejscu stoi metalowy znak drogowy, zna odgłos drewnianej bramki uderzanej laską. Słysząc charakterystyczny stuk laski o fasady domów i chodnik psy sąsiadów oglądają się. Panią w czarnych okularach dobrze znają, nie budzi już żadnego zdziwienia. Niektóre radośnie merdają ogonami, ale Kasia tego nie widzi. Inne poszczekują bardziej z przyzwyczajenia niż ze złości. Kasia to słyszy. A to, co może usłyszeć wyznacza jej drogę i tworzy obraz świata.
- Przejdziemy jeszcze pięć kroków i po drugiej stronie ulicy będzie żywopłot - mówi. - Jeżeli go tam nie ma, to skręciłam w złą stronę. Wtedy muszę poprosić kogoś o pomoc.
Po drugiej stronie ulicy jest żywopłot , więc przechodzimy po białych pasach. Kasia wyciąga rękę, żeby dotknąć ręką żywopłotu. Wyczuwa pod palcami liście i głaszcze je przez dłuższą chwilę. Uśmiecha się. Jeszcze parę kroków dzieli ją od domu.
Czasem myli opakowania
- Moja mama toczyła boje, żebym mogła chodzić do normalnej klasy i uczyć się z dziećmi widzącymi - mówi niewidząca od urodzenia Kasia Szypka. - To dzięki temu dzisiaj tak dużo umiem.
Kasia urodziła się w Wałbrzychu. Jako dziecko bardzo często odwiedzała Stary Sącz. Tutaj mieszkała jej babcia, a teraz ona. Z wyboru. Sama.
Pracuje, gotuje, słucha muzyki, czyta książki. Raz w tygodniu przychodzi do niej pani, która pomaga w niektórych codziennych czynnościach jak na przykład sprzątanie. Bez jej pomocy nie byłaby też w stanie poradzić sobie w urzędach.
- Ślepota ma swoje plusy. Wcale nie jest taka zła - uśmiecha się trzydziestolatka. - Widzący nigdy nie będzie miał niespodzianki przy gotowaniu obiadu. Ja nigdy nie wiem, czy w zupie znajdę brokuł czy brukselkę. Zdarza mi się mylić opakowania - uśmiecha się.
Gotuje sama w swoim mieszkaniu. Lubi kotlety przygotowywane w pergaminie pełnym ziół. Rzuca je na olej i czeka aż zaczną lekko skwierczeć. Używa silikonowej rękawicy, żeby nie poparzyć rąk. Odlicza czas w myślach, w kuchni ma też mówiący zegar.
- Kuchnia jest moją pasją - wyjaśnia Kasia - tyle w niej życia. Odgłosy gotującej się wody i dźwięk naczyń podrygujących na gazie. Zapach opowiada mi o czekającym mnie smaku.
Co tu robisz po ciemku?
Zakupy najczęściej zamawia w internetowym sklepie, ale czasami odwiedza również sklepik w Rynku, naprzeciwko apteki. Miła sprzedawczyni przynosi jej z półki rzeczy, które chce kupić. Bułkę z ziarnami słonecznika i mleko pakuje do podwójnej torebki. Dotyka ręki Kasi, żeby wiedziała, w którym miejscu jest pakunek. Podaje jej torbę z zakupami. Skrzętnie wydaje resztę.
Kasia szuka portfela, chowa pieniądze i odwraca się. Ręką próbuje dotknąć drzwi. Sprzedawczyni otwiera je przed nią szeroko. Biała laska poszukuje schodów.
Miesiąc temu wybrała się na koncert Patrycji Markowskiej na Rynku. Nie chciała stać w tłumie. Wybrała stolik na balkonie w restauracji "Marysieńka".
- Stąd miałam wspaniałe widoki - żartuje. Koncert skończył się późno w nocy. Droga powrotna po dwóch piwach, była nieco trudniejsza niż zwykle. Kasia spotkała sąsiada, który widząc ją przemierzającą samotnie, tylko z białą laską za przewodnika, ulice miasteczka krzyknął przerażony: "Dziecko, co ty tu robisz sama i w dodatku po ciemku?!". Ujął Kasię za rękę i zaprowadził do domu.
Ludzie często zapominają, że nie widzi. Tak naprawdę zupełnie nic? - dopytują się z niedowierzaniem.
Kolory i niemiecki
Nie widzi kolorów, ale je rozpoznaje. Nie musi ich sobie wyobrażać. Po prostu wie. Ponieważ jest w stanie wyczuć ciepło, które wysyłają.
- Srebro jest tak mocne, że parzy dłoń - wyjaśnia. - Biel jest neutralna.
Na potwierdzenie swoich słów zbliża rękę do nieznanej ściany w kolorze żółtym. Zastanawia się.
- To kolor słoneczny - mówi po chwili.
Kasia pracuje jako telemarketerka na umowę o dzieło. Codziennie rozmawia przez telefon z Niemcami, aby przekonać ich do usług polskich firm. Mówi bardzo dobrze po niemiecku.
Skończyła germanistykę i marzy o pracy tłumaczki.
- Mam już małe doświadczenie. Jako tłumaczka mogłabym rozwinąć skrzydła - uważa.
Cały czas się dokształca. Obecnie uczy się języka szwedzkiego. Chciałaby też pracować jako wolontariuszka w schronisku .
Uwielbia koty.