Stanisław Barańczak nie żyje. Miał 68 lat

Największy płacz wydała "wybiórcza "wobec tej postaci bliskiej Michnikowi-wiki jasno określł te postać, można i wiecej 'dobrego" o wielkim KOR-owcu KOR ?

mieszkają za wodą.tak wnioskuja po mediach.

Matka stomatolog a ojciec ?

Internet o Barańczaku. Warto wiedzieć.
Przebywa od kilkunastu lat w Stanach Zjednoczonych, gdzie wykłada na uniwersytecie. Odpowiadając w ankiecie "Polityki" (z 9 kwietnia 1994) na pytanie: Wracać czy nie wracać do kraju? odpowiedział, że pytanie to nie całkiem stosuje się do niego. Ono stosuje się jedynie do mojego "ja" fizycznego, którego miejsce przebywania w danym momencie w danym punkcie kuli ziemskiej jest sprawą drugorzędną i zależną od trywialnych okoliczności, takich jak miejsce zatrudnienia i sposób zarabiania na życie, dom, sprawy rodzinne, przyzwyczajenia itp. Wyraźnie upodobawszy sobie Stany Zjednoczone i amerykańską pensję dla rozwoju swojego "ja" fizycznego, Barańczak nie zapomina jednak o rodakach rozwijających swe "ja" fizyczne w kraju między Odrą a Bugiem. Robi, co może, by obrzydzić im właśnie to, co ich najmocniej podtrzymuje na życiu w pobalcerowiczowskiej Polsce - etos polskości, najpiękniejsze symbole polskiego życia duchowego. W 1995 roku Barańczak wydał w Krakowie skrajnie partacką parodię różnych słynnych polskich wierszy patriotycznych, wzbudzając powszechne oburzenie wśród ludzi czujących i myślących po polsku (por. np. tekst Elżbiety Morawiec: Paskudna książka Barańczaka, "Tygodnik Solidarność" z 15 września 1995 r.).

Barańczak umieścił w swym tomie pozbawione choćby krzty smaku i przyzwoitości szydercze przeróbki różnych wierszy patriotycznych. Oto charakterystyczna przeróbka zwrotki wiersza J. Kasprowicza:

Rzadko na moich wargach. Niech dziś to warga ma wyzna
Gości krwią przepojony najdroższy wyraz ojczyzna.

U Barańczaka zwrotka ta, poddana odpowiedniej satyrycznej przeróbce brzmiała:
Rzadko na moich wargach zjawia się święta jedyna
w dymie pożarów wędzona Najdroższa nazwa słonina.

Przejmujący wiersz Mickiewicza Śmierć pułkownika został przerobiony u Barańczaka na Kieł Pułkownika ze "Słonicą Bohater Trąbonosą Emiliją Plater". Szczególnie oburzające dowcipy Barańczaka z przepowiedni Słowackiego na temat Papieża-Polaka z odpowiednim "komentarzem" do pontyfikatu Jana Pawła II - ilustracją papieża ze słoniową trąbą zamiast twarzy. I to wszystko wydano w "mieniącym się katolickim" wydawnictwie "Znak". Zdumiewali się komentatorzy, omawiając znajdujące się wyraźnie na granicy grafomanii antypatriotyczne i antyreligijne parodie Barańczaka.

Wiosną 1996 roku Barańczak był autorem obrzydliwego listu, atakującego prezesa Kongresu Polonii Amerykańskiej Edwarda Moskala za jego stanowcze, pełne godności wystąpienie przeciw ciągłym polskim ustępstwom wobec lobby żydowskiego. Barańczak twierdził w swym liście, że premier Moskal nie ma jakoby prawa występować w imieniu Polaków w tej sprawie, bo On, Barańczak, ma zupełnie odmienną opinię na ten temat. I tak mamy nowy swoisty model patriotyzmu a la Barańczak: Do kraju nie wracać, by nie poniosło uszczerbku fizyczne "ja" autora, bo tam Ojczyzna, gdzie dobrze. Więź z Krajem wyrażać przez wyszydzanie najdroższych dla Polaków symboli, a więź z emigracją poprzez ataki na jej przywódców, broniących dobrego polskiego imienia.

zauwazylam ze nawet w tak tragicznej sytuacji jaka jest smierc, wielu rodakow nie umie wspolczuc i znajduja duza przyjemnosc w krytykowaniu osoby zmarlej. Smutne!

Jak czytam złośliwe komentarze rodaków to też mi się nie podoba. Nawet w obliczu śmierci trwa sączenie jadu i ocenianie. Żal serce ściska.

na żądanie partii; Benon Miskiewicz?

najlepiej "broni" się ojczyzny(w bamboszach) na ...emigracji...
były takie osobistości również w Krakowie...

Większość poznało Shakespeare'a dzięki tłumaczeniom Macieja Słomczyńskiego. Ja doceniłem W.S. dzięki spolszczeniom Jerzego Stanisława Sity (mistrzowskim).

Żył "jednym tchem" i został zdemaskowany.

dzięki Niemu, wielu z nas tak naprawdę poznało i mogło docenić Szekspira, był tłumaczem wybitnym, wielki smutek...

Mieszkali niedaleko od szkoły na Stalingradzkiej. Matka - stomatolog, leczyła mi zęby. Małgosia i Stasiu - bardzo grzeczne bachorki, zawsze dzień dobry i jak się należy się zachowywali, bo cała famuła - doktorska...

pisał jak wielu innych ,był sobą ale nie był "wielki" ,szacun dla niego ,współczucie ...szkoda człowieka ,ale bez przesady .....Polska mu się nie podobała,a przecież ona była podobno jego wartością.....spoko nad jego trumną....

Chodziłem z nim do szkoły podstawowej nr 66 przy dawniejszej ul Stalingradzkiej .

....