Wielka awantura z wołowiną rozpala myśli wegetariańskie

Nie wiem, co w piątek będą jedli na obiad członkowie unijnej komisji weterynaryjnej badającej w Ostrowi Mazowieckiej sprawę mięsa z chorych krów, którym zdołaliśmy uraczyć chyba pół Europy.

Z wczorajszych doniesień reportera gazety „Fakty” wynika jednak, że komisja nie lubi kusić losu, bo po kilkugodzinnej ciężkiej pracy jej członkowie w towarzystwie powiatowego lekarza weterynarii poszli do baru i zamówili sobie kotlety schabowe z frytkami. Taka potrawa jest co prawda prostacka i bardzo niezdrowa, ale z drugiej strony całkiem fajna, a już z pewnością nie zawiera mięsa wołowego.

Ach, ta wołowina - chudziutka, lekkostrawna, dostarczająca organizmowi kwasu linolowego CLA (któremu przypisuje się działanie antykancerogenne), prawdziwa perła w koronie McDonalda czy Burger Kinga. Obecnie wołowina w Polsce nie ma żadnych szans. Sprzedawczynie w sklepach nawet nie próbują jej proponować klientkom, bo wiadomo, że w tych dniach pręga, antrykot czy szponder nie przejdzie. W ogóle mięso jakby ludziom trochę (troszkę) zbrzydło, a jeśli je kupują, to w rachubę wchodzi kurczak lub schab, podgardle i golonka, czyli wieprzowina. Wszystkie drogie steki argentyńskie będą kruszeć w chłodniach tygodniami, nim konsumenci zapomną o ostrożności, zachęceni zapewne jakąś rewelacyjną promocją.

Choć właściwie steki argentyńskie za sprawą czeskich oszustów też są bardzo podejrzane. W Czechach bowiem polska skompromitowana wołowina nie trafiła - jak na Słowacji - do ubogich szkolnych stołówek, tylko do drogich egzotycznych restauracji i tam była podawana gościom właśnie jako legendarna wołowina argentyńska.

Straszne rzeczy. Zapewne wiele osób - tak jak i ja - z nadzieją pomyślało w tych dniach o kuchni wegetariańskiej, która mogłaby wiele spraw definitywnie załatwić. Każdy kij ma jednak dwa końce, więc również i wegetarianizm sporo problemów by rozwiązał, ale równie wiele stworzył. Trzeba by się zapoznać z całym arsenałem nieznanych specyfików: tofu, seitan, tempeh, spirulina - to wegetariańskie abecadło, ale szaremu zjadaczowi chleba te nazwy przywodzą na myśl alchemiczną wiedzę tajemną. Boję się zatem, że chwilowy zapał wegetariański skończyłby się na makaronie z serem, a makaron z serem u mnie w domu nie przejdzie - ze względu na syna. Młody ten człowiek, urodzony już za demokracji, jest bowiem nieczuły na sentymentalne wspominki o dawnych obiadach w stołówce szkolnej, gdzie za czasów komuny makaron z serem bywał częstym gościem. Młodzież teraz nie akceptuje byle czego, żądając diety pełnowartościowej i urozmaiconej, a troskliwe mamuśki jak zawsze na głowie stają, żeby zachcianki milusińskich zaspokoić. Trzeba się z tym pogodzić i samemu też czasem skorzystać.