4. Lana Del Rey „Lust For Life”
Krakowski koncert amerykańskiej gwiazdy w sierpniu tego roku trochę popsuł ulewny deszcz, ale i tak fani byli zachwyceni możliwością usłyszenia na żywo jej największych przebojów i premierowych piosenek. A te ostatnie, umieszczone na albumie „Lust For Life”, należą do wyjątkowo udanych. Wokalistka odpuściła sobie dyskusyjne wycieczki w krainę barokowych ballad z dwóch poprzednich krążków i tak jak na pamiętnym debiucie, ponownie sięgnęła po sugestywne połączenie hip-hopowych rytmów z romantycznymi refrenami. Odmalowała przy tym intrygujący portret generacji obecnych 20-latków, zagubionych w meandrach politycznych zmian we współczesnym świecie.

5. Foo Fighters „Concrete And Gold”
Formacja dowodzona przez Dave’a Grohla wydawała się już zamieniać w parodię rockowych gwiazdorów – całe szczęście w porę przyszło otrzeźwienie. Dowodem tego jej ostatni album. Jak zwykle w takich przypadkach ratunkiem okazał się powrót do korzeni. „Concrete And Gold” to zestaw prostych, melodyjnych i dynamicznych piosenek rockowych, nie roszczących sobie żadnych pretensji do bycia czymś więcej. A w tym gatunku przecież przede wszystkim o to chodzi.

6. Depeche Mode „Spirit”
Działając już prawie czterdzieści lat, brytyjscy muzycy pokazują, że można pozostać przez ten czas wiernym sobie, ubogacając swoją muzykę o modne nowinki. Tak stało się na nowym albumie tria. „Spirit” zawiera typowy dla grupy synth-pop z elementami rocka i bluesa, ale asymiluje również bardziej eksperymentalne brzmienia z kręgu współczesnej elektroniki. Trochę tylko razi przesłanie albumu – wezwanie do rewolucji poczynione przez trzech milionerów żyjących wygodnie i bezpiecznie z dala od wszelkich napięć i kryzysów.

7. Björk „Utopia”
Minęły już te czasy, kiedy islandzka wokalistka potrafiła nagrywać pomysłowo zaaranżowane, ale melodyjne i chwytliwe piosenki. Czy to dowód kryzysu jej twórczych zdolności czy raczej świadome odejście od popowej formuły? Na pytanie to nie udziela również odpowiedzi jej nowa płyta. „Utopia” to dzieło wręcz awangardowe – bo za jego produkcję odpowiada eksperymentujący z elektroniką producent Arca. Słucha się więc tych ekscentrycznych utworów momentami bardzo ciężko, ale też z podziwem dla niezwykłej wyobraźni muzycznej ich autorki i jej współpracownika.