Felieton Grzegorza Tabasza. Wilkopies

Już ostrzyłem sobie zęby na wyniki badań genetycznych, gdy okazało się że tuż po powierzchownym oglądzie zwłoki poddano utylizacji. Nieodwracalnej… Szkoda, bo okazja była niepowtarzalna, by fakt naturalnej krzyżówki potwierdzić. W czasach kanikuły ożywają potwor z Loch Ness i rodzimego chowu Paskudy, ale każdy użytkownik internetu może wyguglować hasło wilk.

Tam zaś jako byk stoi, iż wilcze stado ma strukturę socjalną. Z dominującą parą samicy i samca alfa, która wszystkim rządzi i o wszystkim stanowi. Także o prawie posiadanie potomstwa, zaś każdy członek grupy musi okazywać posłuch. Wataha jak oka w głowie strzeże swojego rewiru. Obce wilki bywają przepędzane zjadane. Pies, nawet największej postury, który przybędzie w celach seksualnych i z zamiarem poczęcia bastarda z samicą alfa czeka los obiadu.

Tak samo kończy się wilcza wizyta w obejściu, gdzie po Burku przy budzie zostaje jeno obroża. W wilkopsie podoba mi się jeno nazwa. Na marginesie: uczyniona rękoma człowieka krzyżówka pasz wilkiem to słynny wilczak czechosłowacki. Duża, agresywna rasa wyprodukowana w czasach zimnej wojny. Służyła do wyłapywaniu uciekinierów do wolnego świata na granicy Czechosłowacji z Austrią. To już zupełnie inna historia.