Franczak: Superścieżka, czyli superściema

Potem przyszli po skwer Eilego, ten naprzeciwko sądu. Protesty były, ale zdołały jedynie obronić stworzony parę lat temu plac zabaw dla dzieci, który inwestor chciał rozjechać ciężkim sprzętem. Teraz ów ogródek znajduje się w sercu potężnej budowy, wciśnięty między wysokie parkany. Nazywam go oazą naiwności. Bo kiedy już obok powstanie ten wielki biurowiec, uwidoczni się bezsens istnienia huśtawek i zjeżdżalni w tym miejscu. Rychło więc po placu zabaw i tej resztce zieleni nie ostanie się żaden ślad, bo tylko kwestią czasu jest, kiedy parol zagnie na ten teren kolejny inwestor i domknie linię biurowców wzdłuż alei Powstania Warszawskiego.

To będzie też ostateczny koniec skweru Eilego. Prawda, wcześniej nie był to najlepiej zaaranżowany fragment przestrzeni miejskiej. Ale nie pojawił się nikt, kto by powiedział: zróbmy tutaj razem z mieszkańcami superskwer.

Ktoś taki pojawił się za to wtedy, gdy w zasadzie nie ma już czego ratować. I jeszcze tak strasznie się napusza, tak okropnie nadyma, że oto oferuje mieszkańcom niezwykły, zjawiskowy projekt: superścieżkę. Ścieżkę, bo jako się rzekło, wszystko co było szersze od ścieżki poszło pod zabudowę i parkingi. Obywatelu Grzegórzek, powiadają pomysłodawcy, masz niepowtarzalną szansę wziąć udział w czymś, co nazywa się placemaking. No, zapachniało wielkim światem. Będziesz mógł, obywatelu, zdecydować, gdzie postawić ławkę, wiele więcej na tej prowadzącej donikąd superścieżce przecież się nie zmieści.

Przedsięwzięcie firmuje jakaś fundacja, urzędnicy pomysł wspierają i klaszczą z zachwytu, a większość kasy wykładają deweloperzy (ci od placu zabaw). Dziękuję, nie mam więcej pytań. Mam za to o wiele lepszy pomysł: zamiast urządzać żałosne akcje wizerunkowe, niech energia aktywistów, entuzjazm urzędników i pieniądze deweloperów wspomogą stowarzyszenie Zielone Grzegórzki w staraniach o utworzenie parku Nadwiślańskiego. Oni walczą o coś naprawdę sensownego.