Bywało tu pięknie, zwłaszcza kiedy nasadzono słoneczniki. To ona była jednak cały czas królową ronda Barei. Utrwaliła się w świadomości krakowian, przemieszczających się przez ważny węzeł komunikacyjny. Jeździ tędy kilkanaście linii autobusów miejskich: 128, 129, 132, 138, 139, 152, 182, 184, 189, 250, 260, 270, 442, 482 oraz dwie linie nocne.
Przykry los dopadł robinię akacjową na rondzie Barei w 2022 roku. Wichura okazała się na tyle silna, że wyłamała część korony - do złamania jej części doszło w miejscu rozwidlenia. Zarząd Zieleni Miejskiej pochylił się nad robinią, co trzeba przycięto, żeby drzewo nadal stało.
No i stoi. I korona wciąż robi wrażenie, ale pień wygląda bardzo biednie.
Wycięte drzewa przy Lublańskiej. Jakie będą losy robinii akacjowej na rondzie Barei?
A biednie pod względem zadrzewienia i zieleni wygląda teraz cała okolica. W związku z budową linii tramwajowej do Mistrzejowic wycięto drzewa na ul. Lublańskiej - na odcinku między rondami Polsadu i Barei. Na fragmencie tego odcinka nowa linia będzie jechać jeszcze tunelem, ale przed rondem Barei tramwaj wyjedzie na powierzchnię. Pytanie, czy kiedy już pojedzie, jego pasażerowie będą mogli spojrzeć na robinię akacjową.
Jakie będą dalsze losy tego drzewa? Pozostanie? No i w jakiej kondycji z fachowego punktu widzenia jest robinia - obroni się przed burzami/wichurami? Te pytanie skierowaliśmy do Zarządu Zieleni Miejskiej. Gdy tylko otrzymamy odpowiedź, opublikujemy.
Robinia akacjowa
Robinia akacjowa, robinia biała, grochodrzew akacjowy (Robinia pseudoacacia L.) – gatunek drzew należący do rodziny bobowatych. Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej, ale został szeroko rozprzestrzeniony i zaaklimatyzowany na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy.
Początkowo, w XVII wieku, rozprzestrzeniany był jako roślina ozdobna. Z czasem wzrosło jego znaczenie użytkowe – zaczął być ceniony jako źródło drewna, roślina miododajna, lecznicza, a ze względu na małe wymagania i silne rozrastanie się wegetatywne – sadzony jest na gruntach zdegradowanych dla ich ochrony przed erozją.
Na ziemiach polskich gatunek znany jest co najmniej od 1806 roku (wówczas udokumentowany został w Ogrodzie Botanicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego), ewentualnie od 1760 w Wielkopolsce. Uznawany jest za gatunek inwazyjny w skali całego kraju o najwyższej klasie inwazyjności, ale przynajmniej jeszcze na przełomie XX i XXI był rzadki w Karpatach, na Pomorzu Środkowym, w województwie podlaskim i warmińsko-mazurskim. Jest najbardziej rozpowszechnionym gatunkiem obcym w parkach narodowych i krajobrazowych – występuje w ok. 94% obiektów tego typu w Polsce. (wikipedia)
