Proszowice. Teofila Pawłowska, jedna z najstarszych Polek spoczęła na cmentarzu

Aby uświadomić sobie jak długo żyła Teofila Pawłowska wystarczy powiedzieć, że była pośrednim świadkiem wydarzeń, które dla zdecydowanej większości żyjących są tylko datami ze szkolnych podręczników historii. Urodziła się jako poddana cesarza Austro-Węgier Franciszka Józefa I, który zmarł kilka tygodni po jej narodzinach. Miała skończone dwa lata, gdy Polska odzyskała niepodległość. Gdy wybuchała II wojna światowa, była dorosłą, 23-letnia kobietą. W chwili lądowania misji Apollo-11 na Księżycu Teofila Pawłowska miała 53 lata, a w czasie czerwcowych wyborów 1989 roku była już 73-latką. Przeżyła ośmiu proboszczów (chrzcił ją jeszcze legendarny ks. Bronisław Mieszkowski) i ośmiu polskich prezydentów, nie licząc tych na uchodźctwie.

Jest niemal pewne, że na cmentarzu w Proszowicach, na którym została pochowana, nie ma grobu osoby, która żyłaby dłużej. W ostatniej drodze Teofili Pawłowskiej towarzyszyły jej córki Teresa i Maria (dwaj synowie Teofili Pawłowskiej nie żyją), członkowie rodziny, sąsiedzi. Obecni byli przedstawiciele władz samorządowych szczebla gminy i powiatu, pracownicy instytucji gminnych i powiatowych. Nie jest tajemnicą, ze Teresa Nowak, która przez wiele lat opiekowała się mamą, to wieloletni pracownik Starostwa Powiatowego, a zięć zmarłej Zbigniew Nowak jest wiceburmistrzem Proszowic.

- Dzisiaj jest dobry dzień do tego, aby podziękować córce i zięciowi za to, w jaki sposób opiekowali się mamą. To jest przykład, który pokazuje, jak powinna wyglądać opieka nad rodzicami – powiedział burmistrz Grzegorz Cichy w pożegnalnej mowie nad trumną zmarłej.

Mszę żałobną w cmentarnej kaplicy odprawili proboszcz Proszowic ks. dr Jan Zwierzchowski i ks. prof. Zbigniew Trzaskowski. Zmarłą wspominał też starosta Krystian Hytroś.

- Teofila Pawłowska była niesamowicie skromną osobą. Całe swoje życie poświęciła rodzinie i pracy. Przez wiele lat zmagała się z trudami dnia codziennego, aby zapewnić czwórce swoich dzieci jak najlepszy byt. Los jej nie oszczędzał, ale była kobietą ogromnej odwagi i siły – mówił starosta.

Nie mogło w nich zabraknąć wzmianki o kocie Poldku, wiernym przyjacielu i towarzyszu ostatnich lat życia nestorki, która chciała mieć go przy sobie nawet w szpitalu.

Wzrasta popyt na rynku nieruchomości