Rafał Boguski: u trenera Tomasza Kulawika mamy większą swobodę w grze

Strzeleniem dwóch bramek Widzewowi rozpoczął Pan drugie piłkarskie życie?
Ważniejsze jest to, że wygraliśmy. Może nie w jakimś superstylu, ale w końcu zaczynamy grać tak jak powinniśmy - a dwie moje bramki były tylko zwieńczeniem dobrego rozegrania piłki. Po kilku latach przerwy zdobyłem bramki z gry. Wcześniej strzelałem po golu na sezon, ale z rzutów karnych. Tym razem były bramki po ładnych akcjach. To cieszy.

Poprzednie dwa sezony miał Pan stracone z powodu kontuzji. Były momenty, w których miał Pan wszystkiego dość?
Nie chcę rozmawiać o tym czasie i kontuzjach. Było, minęło. Nigdy nie miałem dość. Ktoś tam mnie już skreślał, ale nie przywiązywałem do tego wagi, bo wiedziałem w jakim jestem momencie, że nie wszystko ode mnie zależy. Skupiałem się na tym, żeby być w pełni zdrowym. Przez cały czas wierzyłem i wierzę, że jeszcze będę grał w piłkę. Obecnie czuję się coraz lepiej pod względem fizycznym i normalnie trenuję. I jeszcze nie zapomniałem, jak gra się w piłkę.

Duże są różnice między Wisłą trenera Tomasza Kulawika a okresem, który był bezpośrednio przed tym?
Są inne treningi, przygotowania do spotkań. Mamy większą swobodę gry w przodzie. Trener Probierz przed meczem nakładał na nas zadania do wykonania i byliśmy tym w jakiś sposób ograniczeni. Każdy myślał o tym, żeby je jak najlepiej wykonać, bo będzie z tego rozliczony. U trenera Kulawika możemy się wymieniać pozycjami. Umysły są bardziej wolne i możemy trochę "pokombinować" z piłką.

Przypomina się radość z gry z młodzieńczych lat?
Na pewno tak. Podczas meczów może tego nie widać, bo trzeba wszystko wykonywać w ramach swoich obowiązków, pomagać też w defensywie. Czasy beztroski przypominają mi się nieraz na treningach, kiedy można czasem sobie pozwolić na chwilę szaleństwa.

Po meczu z Widzewem jest Pan napastnikiem numer 1 w Wiśle?
Wszyscy mówią, że jestem w formie, bo zagrałem mecz, w którym zdobyłem dwie bramki. Ale w poprzednich spotkaniach było inaczej. Wyszedłem w podstawowym składzie w meczach z Piastem czy Lechią i nikt nie mówił, że jestem w formie. Ostrożnie więc do tego podchodzę i wiem, że muszę jeszcze dużo pracować. Wiem też, że w kolejnych meczach muszę potwierdzać, że zasługuję na miejsce w składzie i grę na tej pozycji. Zdaję sobie sprawę, że wysunięty napastnik jest od strzelania bramek i jeśli tego nie będę robił, to zostanę zmieniony.

Bierze Pan pod uwagę, że w najbliższym meczu, w piątek z Lechem, trener może znaleźć dla Pana inną rolę?
Wszystko jest możliwe. To będzie zależało od trenera. Jeżeli tak będzie, to skupię się na tym, aby jak najlepiej wywiązywać się ze swoich zadań.Można było zauważyć w meczu z Widzewem, że my do swoich pozycji nie przywiązujemy się, tylko się wymieniamy. Często było tak, że Maor Melikson schodził do środka, a wtedy ja wychodziłem na skrzydło. Trener uczy nas, żeby zmieniać pozycje.

Którego obrońcę Lecha Poznań szczególnie trudno ograć?
Na pewno Manuel Arboleda jest nieustępliwy i ciężko się przeciw niemu gra. Luis Henriquez też nie należy do przyjemnych rywali. Cała drużyna Lecha jest mocna, trzeba z respektem podejść do tego rywala i wygrać, bo musimy regularnie zbierać punkty.

Jakie mogą być Pana atuty w walce z obrońcami Lecha?
Jeżeli zagram jako wysunięty napastnik, to nie będę z nimi walczył w górze, czy też się przepychał. Są ode mnie więksi, ale może mniej zwrotni i trzeba spróbować to wykorzystać. Staram się grać między rywalami, znaleźć wolne miejsce. Tego próbowałem w meczu z Widzewem, w którym chciałem wykorzystać szybkość.

Raport: pierwszy atak zimy tej jesieni.. Przysyłajcie zdjęcia oraz informacje o utrudnieniach na drogach - [email protected].

Pożar w Bielanach, spłonęło 19 samochodów [ZDJĘCIA]

Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!

"Gazeta Krakowska" na Twitterze i Google+