XX+XXI. Rzeźba. Nowa wystawa stała w galerii współczesnej sztuki polskiej w Gmachu Głównym MNK [ZDJĘCIA]

Nowa wystawa stała Muzeum Narodowego w Krakowie to dopełnienie istniejącej już galerii sztuki XX i XXI wieku, prezentującej głównie twórczość malarską polskich artystów. Na dopełniającą ją stałą ekspozycję rzeźby złożyły się trzydzieści trzy prace wybrane spośród około pół tysiąca eksponatów z kolekcji Muzeum Narodowego w Krakowie. Kolekcja rzeźb otwiera Galerię Sztuki Polskiej XX+XXI, a otwarta 2 czerwca wystawa współczesnej rzeźby zamyka tę ekspozycję, pokazując, jak kształtowała się panorama polskiej rzeźby od drugiej połowy XX wieku aż do współczesności.

Druga połowa XX wieku to czas najbardziej wyrazistych przemian sztuki rzeźbiarskiej w Polsce, a prezentowane obiekty, będące syntetycznym wyborem, pokazują charakter polskiej rzeźby najnowszej. W galerii znalazły się prace najważniejszych artystów i eksperymentatorów, twórców krakowskich: Katarzyna Kobro, Alina Szapocznikow, Marian Szulc, Maria Pnińska Bereś, Jerzy Bereś, Bronisław Chromy, Barbara Zbrożyna, Wanda Czełkowska, Barbara Falender, Zuzanna Janin, Krzysztof M. Bednarski, Piotr Bożyk, Ursula von Rydingsvard, prezentujące dzieła znane, ale i te, które do tej pory czekały w magazynach.

- Wybór jest tak skonstruowany, żeby był reprezentatywny dla historii rzeźby polskiej drugie połowy XX i początku XXI wieku, natomiast, jak zawsze w naszym muzeum, podkreślamy znaczenie środowiska krakowskiego. Takimi postaciami, które widzowie z pewnością docenią jest małżeństwo Marii i Jerzego Beresiów, ważnym akcentem jest praca Jacka Waltosia, czy Piotra Bożyka, profesora krakowskiej ASP, znanego jako dizajner, który jest także rzeźbiarzem. Chcemy pokazywać jak bardzo środowisko krakowskie jest ważne dla sztuki polskiej - mówi prof. Andrzej Szczerski, dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie.

Przedstawiony na wystawie przedział czasowy to okres intensywnych przemian, kontynuujący procesy, które rozpoczęły się w sztuce w okresie międzywojnia, a następnie zostały zatrzymane wybuchem wojny i doktryną realizmu socjalistycznego. Swoboda eksperymentowania, która w sztuce polskiej powróciła w połowie lat 50. XX wieku dała przyczynek do rozwoju wielu dziedzin twórczości artystycznej, także rzeźby.

- Rzeźba przestaje być pomnikiem, jest konstrukcją przestrzenną, trójwymiarową, która wpływa na otaczającą przestrzeń, a równocześnie jest przez tę przestrzeń kształtowana. Zaznaczyliśmy na tej wystawie odejście artystów od rzeźby figuralnej w stronę form eksperymentalnych, takich jak instalacja czy environment, ale tradycja rzeźby figuralnej wciąż trwa, choć figura przestała być wyłącznie synonimem rzeźby, wciąż stanowi ważny temat – wyjaśnia kuratorka wystawy Agata Małodobry.

Kluczem doboru prac było pojęcie przestrzeni. Wątki wystawy - ciało, cielesność, pamięć - uzupełniają się i przenikają, jak podkreśla kuratorka, a wiąże je właśnie idea przestrzeni, kluczowa zarówno dla rzeźby nowoczesnej, jak i jej odbioru.

Ważnym aspektem nowej wystawy MNK jest szeroka reprezentacja artystek rzeźbiarek.

- Słynnych i ważnych kobiet rzeźbiarek w XX wieku było wiele, paradoksalnie, kiedy myśli się o sztuce rzeźbiarskiej przychodzą do głosy właśnie nazwiska kobiet, takie jak Katarzyny Kobro czy Aliny Szapocznikow – mówi Agata Małodobry. - Na wystawie znalazły się min. trzy akty kobiece Katarzyny Kobro; wstrząsający "Pogrzeb Aliny” autorstwa Aliny Szapocznikow, rodzaj artystycznego pożegnania z bliskimi oraz wczesną pracę artystki „Głowa z łyżką”; instalacja „Ściana” Wandy Czełkowskiej, rzeźbiarki przekraczającej w swojej twórczości konwencjonalną definicję rzeźby.

Nowa wystawa stała "XX+XXI. Rzeźba" czynna jest od 3 czerwca jako część ekspozycji "XX+XXI. Galeria sztuki Polskiej" w Gmachu Głównym Muzeum Narodowego w Krakowie.

W dniu otwarcia sali rzeźb prof. Andrzej Szczerski, dyrektor MNK oraz Wojciech Dąbrowski, prezes zarządu PGE Polskiej Grupy Energetycznej podpisali umowę na temat mecenatu kultury i podjęcia współpracy z MNK.

FLESZ - W pomidorach będzie więcej witaminy D?