Msza żałobna odprawiona zostanie w najbliższy czwartek 16 stycznia o godz. 13.00 w kaplicy na Cmentarzu Podgórki Tynieckie przy ul. Wielogórskiej. Według życzenia zmarłego, zamiast kwiatów i wiązanek uczestnicy proszeni są o przekazanie datków do puszki na rzecz Fundacji ALMA SPEI.
Nie żyje Józef Olchawa
Józef Olchawa urodził się w Borzęcinie k. Tarnowa. W tej samej miejscowości urodził się także Sławomir Mrożek, którego Olchawa nazywał swoim mistrzem i rodakiem.
Józef Olchawa ukończył filologię polską oraz Studium Dziennikarskie na Uniwersytecie Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie. W autoprezentacji pisał o sobie:
"Były aktor krakowskiego Teatru KTO. Jeden z dwóch założycieli Studium Dziennikarskiego na UP w KRK."
Podczas swojej pracy zawodowej związany był z Dziennikiem Polskim, pracował również jako reporter w polonijnej prasie.
W latach 2006-2010 pełnił obowiązki radnego w radzie powiatu w Krakowie, reprezentując gminę Zielonki, gdzie mieszkał od lat. Był przez pewien czas rzecznikiem Starostwa Powiatowego w Krakowie oraz pracownikiem Biura Rzecznika w Międzynarodowym Porcie Lotniczym Kraków-Balice.
Interesował się dziejami Zielonek, a cenne pamiątki przekazywał do miejscowej Izby Regionalnej. Przekazał tam m.in.: egzemplarz czasopisma „Tygodnik Ilustrowany” z 1907 r., w którym opisano węgrzecki dom Stanisława Wyspiańskiego, unikalne egzemplarze czasopisma „Orli Lot” z 1947 r. ze zdjęciami pucheroków i opisem tradycji oraz oryginalny przedwojenny kwit zakupu przez miasto Kraków cegły z zieloneckiej cegielni Burtana czy przedwojenną pieczęć owej cegielni.
Poezja Józefa Olchawy
Olchawa ma na swoim koncie publikacje - książkę "Rozbudowa kościoła parafialnego w Borzęcinie: w świetle listów i innych dokumentów" oraz tomik poezji "Życie Zaczyna się Płaczem". Z jego twórczością poetycką można było zapoznać się za pośrednictwem jego profilu w mediach społecznościowych. Ostatnie zamieszczone wiersze pochodzą z listopada ubiegłego roku. Wśród nich pojawił się wymowny utwór pt. "Jesienny liść":
Na szybie kolorowy liść
nikomu już niepotrzebny
odrzucony kamień węgielny
przez budowniczych jesieni
(...)
Czeka tylko na oddech zaprzyjaźnionego wiatru
bo wreszcie jest wolny
i żegna się z przyszłością.
