Trzęsienie ziemi w Watykanie
Już to pierwsze wystąpienie, spontaniczne, zupełnie "niewatykańskie" zapowiadało zmiany w Kościele. Podobnie było w przypadku papieża Franciszka. Obaj potem zadziwili świat i wstrząsnęli watykańskimi murami. Na początku pontyfikatu Karola Wojtyły kardynał Franz Koenig, arcybiskup Wiednia, powiedział, że wybór Polaka to "psychologiczne trzęsienie ziemi dla całego wschodu Europy".
16 października 1978 roku przez tłum przeszedł pomruk zdziwienia. Prawie nikt nie znał Karola Wojtyły. Podobnym zaskoczeniem 13 marca 2013 r. było nazwisko Jorge Bergoglio. Obaj jednak od razu zdobyli sobie serca tłumu zgromadzonego na placu św. Piotra. - Użyli nie świątobliwej formuły, ale słów zrozumiałych dla wszystkich. Od razu nawiązali z ludźmi dialog.
Kardynał Bergoglio powiedział po prostu: "Bracia i siostry, dobry wieczór!". Zwrócił się do wszystkich, nawet niewierzących. I nawiązał do słów Wojtyły, mówiąc, że jest "papieżem z krańca świata" - tłumaczy Marek Zając, publicysta katolicki.
Ceremoniał ich nie ogranicza
Łamanie watykańskiego ceremoniału już od początku stało się udziałem ich obu. I Jan Paweł II, i Franciszek stawiali również na bezpośredni kontakt z ludźmi, choćby na placu św. Piotra. Papież Polak zainicjował tradycję wychodzenia w tłum, ściskania rąk. To był czytelny sygnał, że Kościół chce mieć bliski kontakt z człowiekiem. 17 października 1978 roku Jan Paweł II wymknął się z apartamentów w Watykanie, by odwiedzić w szpitalu ciężko chorego przyjaciela, kard. Andrzeja Deskura.
Papież Franciszek poszedł jeszcze dalej - sam wykonuje swoje telefony przedstawiając się: "mówi papież". Zadzwonił tak np. do 19-letniego studenta z Padwy, Stefano Cabizza. "Mówmy sobie na ty" - zaproponował. Jak na Watykan, to już rewolucja. - Faktycznie, oni obaj budzili w Watykanie popłoch swoim zachowaniem - mówi Marcin Przeciszewski, szef Katolickiej Agencji Informacyjnej.
Ten sam Franciszek na konklawe zwrócił się do purpuratów nie tradycyjnym "panowie kardynałowie", lecz "bracia kardynałowie".
- Niby drobna rzecz, ale pokazała jego nowy styl. Jakby chciał powiedzieć - pełnię najważniejszą funkcję w Kościele, ale nie jestem najważniejszy - mówi Marek Zając.
Jan Paweł II także użył symbolicznego gestu zrównania się z "braćmi" - do dziś wielu komentatorów wspomina obrazek, gdy podnosi z kolan i obejmuje próbującego pocałować go w rękę kard. Stefana Wyszyńskiego . W Kościele, gdzie przywiązanie do dworskich obyczajów było bardzo mocne, to był znaczący gest - nie tylko polityczny.
Nie boją się pokazać światu
Hierarchowie doceniali również rolę dziennikarzy. Obaj, kilka dni po wyborze, spotkali się z nimi w auli Pawła VI w Watykanie. - I nie chodziło tu o podporządkowanie się mediom, tylko o świadomość, że przez media mówi się do ludzi na całym świecie. A Stolica Apostolska nie tylko oświadcza i dekretuje, ale jest także zdolna do dialogu ze światem, rozumie go i rozumie postęp - mówi Zając.
Jak dodaje Marcin Przeciszewski, obaj papieże od razu zyskali sympatię mediów. I w obu pokładano ogromne nadzieje.
- Nadzieje na reformę Kościoła, odnowę w jego łonie i zbudowanie jego dialogu ze światem - mówi szef KAI.
I obaj pokazali, co to znaczy być prawdziwym pasterzem.
- Nie urzędnikiem, menedżerem, patronem dworu. Tylko autentycznym pasterzem, który komunikuje się ze społeczeństwem wiernych i niewiernych. Który realizuje posłanie Kościoła do absolutnie wszystkich ludzi - podkreśla Przeciszewski.
Jak skończył się pontyfikat naszego papieża, już wiemy. Natomiast Franciszek na pewno jeszcze niejednym nas zaskoczy.
Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
"Gazeta Krakowska" na Twitterze i Google+
