Błogosławieństwo braku - felieton Krystyna Trzupek

Gdyby cały rok była wiosna, nie czekalibyśmy z takim utęsknieniem na jej pierwsze zwiastuny. By był poranek, musi być noc, a tęcza najpiękniejsza jest po burzy. Tęsknota przypomina nam o kimś ważnym, smutek o radości, a łzy o uśmiechu. Nasze braki i niedostatki są trampoliną, dzięki którym wybijamy się do góry. Z codziennych niedostatków rodzi się nadzieja, a z braku najpiękniejsze marzenia i tęsknoty.

Nie chciałabym nigdy być tak bogata, bym przestała doceniać rzeczy małe, drobne i zaprzestała się cieszyć z byle czego. Nie chciałabym, by pomyślność przyświecała wszystkim moim działaniom, bym popadła w pychę i zapomniała, co znaczy być pokorną. Nie chciałabym być aż tak zdrowa, bym nie potrafiła współczuć cierpiącym. Nie chcę takiego szczęścia, bym przestała doceniać zwykłe dni i to, że jest "zwyczajnie dobrze". Nie chciałabym być aż tak bezbłędna, bym zaczęła krytycznym okiem patrzeć na innych, krzywdzić ich surową oceną i brakiem wyrozumiałości. Nie marzę o tym, by wszystko układało się po mojej myśli, bym nie patrzyła z pogardą na tych, których życie przerosło. Nie chciałabym być aż tak dobra, bym zapomniała, co znaczy prosić o przebaczenie.

Jeśli miałabym sobie czegoś życzyć, to nigdy nadmiaru. Niezmiernie doceniam każdy swój brak, każdą swoją słabość. Właśnie nasze niedomagania są dla nas liną, po której się wspinamy i czynią z nas ludzi o otwartych sercach. Nie pragnę niczego nad stan, bo mój brak, jest dla mnie moim "w zupełności wystarczy". To właśnie dzięki tym brakom mogę doświadczać codziennego zachwytu nad życiem.