David Jablonsky, obrońca Cracovii: Chciałbym wrócić do gry w marcu

Jaki jest pański stan zdrowia?

Trenuję z trenerem przygotowania motorycznego Mateuszem Nowakiem, który jeszcze do niedawna był w Cracovii oraz chodzę na rehabilitację do SportoKlinik. Jeśli chodzi o mój stan zdrowia, to już mnie mniej boli kolano. Ale czuję ból przy wykroku, przy przysiadach. Nie jest jednak tak jak wcześniej, gdy mnie kłuło bardzo mocno. Wkrótce zacznę biegać na boisku, myślę, że za około tydzień. Będę coś mógł robić z piłką – podania, przyjęcia, a przede wszystkim bieganie.

Kontuzji uległ pan w kwietniu 2023 r. Kiedy pan może wrócić do normalnych treningów i do gry?

Myślę, że z końcem lutego będą już trenował z drużyną, a z końcem marca może wejdę na jakiś mecz. Muszę wcześniej już normalnie biegać, podawać piłkę itp. Już jest lepiej.

Pańska rehabilitacja była intensywna?

Tak, bardzo intensywna. Chodzę na ćwiczenia, siłownię. Byłem cały czas w Krakowie z wyjątkiem przerwy świąteczno-noworocznej.

W Cracovii jest jakaś plaga kontuzji – oprócz pana rehabilitują się Mathias Hebo Rasmussen, Jakub Jugas, teraz poważnych urazów nabawili się Kamil Glik i Kacper Śmiglewski.

Jest dużo kontuzji kolan. Piłkarz z reguły wie już na boisku, co mu się stało. Ja, jak doznałem tej kontuzji, to wiedziałem, że chodzi o zerwane więzadła w kolanie i że czeka mnie operacja. To lewe kolano, z dwojga złego lepiej, że ono, a nie prawe, bo byłoby znacznie gorzej.

Ma pan kontrakt w Cracovii do czerwca tego roku. Co dalej?

Nie wiem. Nie miałem okazji jeszcze rozmawiać o tym, z nowym prezesem jeszcze się nie widziałem. Z pewnością tym, którym kończą się kontrakty klub coś powie. Do czerwca nie zostało już wiele czasu, to szybko zleci.

Jak pan widzi się w Cracovii, chciałby pan zostać?

Oczywiście, że tak, ale jak wyjdzie, to nie wiem. W podobnej sytuacji do mojej jest kilku zawodników – Mathiasowi Hebo Rasmussenowi kończy się kontrakt, Otarowi Kakabadze, Takuto Oshimie, Lukasowi Hrosso też.

Gdy obserwował pan jesienne mecze z trybun, to bardziej się pan denerwował niż wtedy, gdy był pan na boisku?

Zależy od tego, jak układała się gra. Gdy np. straciliśmy bramkę na 1:1 z karnego w końcówce, to wiadomo, że się denerwowałem, bo to była strata dwóch punktów. Zresztą było wiele takich meczów, w których traciliśmy punkty. Coś się musi zmienić, bo gramy przecież o utrzymanie. Gdy nie może się pomóc kolegom to jest to bardzo ciężkie dla mnie, a mając taką kontuzję jak ja, to człowiek naprawdę nie wie, kiedy wróci na boisko. To moja pierwsza taka poważna kontuzja.

Oglądał pan sparingi Cracovii w Turcji?

Dwa mecze tak, ostatniego z Zorią Ługańsk nie. Nie wiem, czy to dobrze grać np. 120 minut jak z Debreczynem… Myślałem, że wygraliśmy ten mecz, bo nie wiedziałem, że był dodatkowy czas gry... Gramy to, co zawsze, schemat się nie zmienia.