Nie tylko u innych je dostrzegam, u siebie też! Pewnie zbliżyłem się do takiego wieku "oceniającego". Ale i tak uważam, że jest szansa na optymizm. Zawsze musi być. Optymistyczne jest to, że żyjemy coraz dłużej i wciąż możemy robić wszystko, żebyśmy byli godni tego wydłużonego życia. Żeby nasze dzieci nas zapamiętały w szacunku.
A przecież każdym codziennym dniem pracujemy na szacunek. Może kiedyś dzieci to zauważą i pozostanie po nas dobra pamięć? Mój ojciec, którego dawno już nie ma, coraz wyraźniej wyrysowuje mi się w pamięci. Rozpoznaję go w sobie. Pamiętam go plastycznie, nawet w drobiazgach. Pamiętam i to coraz intensywniej, jaki miał spokój w sobie, jaką miał cierpliwość.
Jako ten "moralista" boję się, czy przypadkiem "kłamstwo" nie stało się jednym z takich wypełniaczy życia?
Bardzo mnie ostatnio męczy publiczne i prywatne funkcjonowanie kłamstwa. Jest dla mnie przerażające, jak bardzo przyzwyczailiśmy się do kłamstwa. Nie zauważamy go. Nie wstydzimy się tego otwartego mijania się z prawdą.
Wiem, kłamstwo istniało od początku świata. Ale jeszcze nigdy tak nie było, żeby np. trzej posłowie tak zakłamali rzeczywistość, że sami uwierzyli w swoją niewinność. Albo np. nigdy tak nie było, przynajmniej na naszym rynku, żeby tak znakomicie funkcjonowały portale plotkarskie, które bez żenady żyją z kłamstwa. Ci, którzy tworzą te portale, otwarcie przyznają, że kłamią.
A więc, kiedy napisali, że moja żona jest umierająca, bo klątwa wisi nad rodziną Stuhrów, to oni celowo to napisali. Wiedzieli, że to jest kłamstwo. Nie, że ktoś czegoś nie dosłyszał, czy inaczej zinterpretował; nie, to było kłamstwo. Świadome, "normalne". I gdy przed śmiercią pani Ani Przybylskiej już podali, że ona umarła, to też wiedzieli, co robią.
To najbardziej "rozczarowująca mnie strona ludzkości", jeśli tak to mogę patetycznie określić. Wiedziałem, że człowiek może być sprowadzony do dna - bo w młodości namiętnie czytywałem Dostojewskiego - ale, gdy tak się działo, to zawsze była nadzieja, że człowiek się od tego dna odbije. A teraz wygląda na to, że nie ma nadziei, a to dlatego, że ludzie lubią te kłamstwa. Nie widzą, do czego one mogą prowadzić.
W wielkiej literaturze szansą na obudzenie się świadomości zła bywały wyrzuty sumienia. Raskolnikow miał straszne wyrzuty sumienia. A Lady Makbet szorowała ręce, bo wciąż widziała na nich krew.
Mam poczucie, że ludzie nie widzą konsekwencji zła. Mało: świat wirtualny tak zawładnął ludźmi, że przerzucają jego zasady na życie realne: bez konsekwencji, bez wyrzutów sumienia. Nawet… idą zabić, dla zabawy. Przeraziło mnie, że dziewczyna, która zabiła rodziców chłopaka, na drugi dzień miała 500 wejść na swoim facebooku z… akceptacją! Czy to ci wszyscy, którzy nienawidzą swoich rodziców, w ten sposób się wypowiadali?
Moja mama była dumna, jak mnie wychowywała. Wkładała w to całą swoją duszę i umiejętności. W wieku 16 lat wiedziałem co dobre, co złe.
Czasy dzisiejsze drażnią mnie tym niby hedonizmem: bawcie mnie! Panie aktor, dałem na pana 80 złotych, baw mnie pan! Dziwna odmiana hedonizmu, niczym hedonizm Nerona - taki, z którego nie wiadomo co może wyniknąć. Gdzie się zatrzymać?
Not. Maria Malatyńska
Zobacz najświeższe newsy wideo z kraju i ze świata
"Gazeta Krakowska" na Youtube'ie, Twitterze i Google+
Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
