Przekujmy lęk w nadzieję - Felieton Krystyna Trzupek

Nim się spostrzegłam włożyłeś swoje ubrania do szafy, położyłeś szczoteczkę do zębów w łazience i buty w przedpokoju. Zacząłeś karmić mnie swymi mądrościami i teoriami. Wydawało Ci się, że będziesz w stanie mnie kontrolować, że rozrośniesz się w moich myślach, jak pajęczyna na trawie i skrępujesz moje myśli tak, że zacznę Ci wierzyć. Faktycznie. Masz wielką moc perswazji i siłę przekonywania. Doskonały z Ciebie erudyta. Potrafisz patrząc w oczy mówić, jak bardzo Ci na mnie zależy i że to wszystko z troski o mnie. Jesteś mistrzem kamuflażu. Umiesz, jak doświadczony gracz, ukryć swoje obłudne zatroskanie i stopniowo przejmować kontrolę nad życiem. Dziś spakowałam wszystkie Twoje rzeczy i wystawiłam za drzwi. Gdy wrócisz wściekniesz się. Zdążyłam już trochę Cię poznać. Łatwo nie odpuścisz. Skasowałam Twój numer, zablokowałam wszystkie konta. Wymieniłam zamki w drzwiach.

Lęku, nie zasłonisz mi sobą, tego co dobre i piękne, bo wiem, że obok zła, istnieje też dobro. Twoja wizja przyszłości, nie będzie moją. Nasze rozstanie jest ostateczne.

Pod ziemią czuć delikatne poruszenie. Zaczyna się przebudzać z zimowego snu. Coraz dłuższe promienie słońca padają na okiennice, ślizgają się po spalonych deskach. Kot leniwie przeciąga się pod płotem. Widziałam Wiosnę zmierzającą do nas pośpiesznie. Z rękami pełnymi kwiatów i kieszeniami wypchanymi nadzieją. Przybiegła wcześniej, jako wolontariuszka, by pomóc uciekającym, którzy tu znaleźli schronienie. Każdemu z nich chce w oczy popatrzeć, rękę uścisnąć. Marcowy wiatr już niesie zapowiedź cieplejszych dni. Drzewa w lesie podają sobie tę radosną wiadomość. Szumią. Ludzkie dusze kołyszą, przeganiają strach, jak smog unoszący się nad dachami. Po dolinach niesie się ich pieśń, jak kołysanka na dobranoc, że wszystko będzie dobrze, It'll be all right, wse bude dobre...