Szczęście w dziurawych butach - felieton Krystyna Trzupek

Szczęście w dziurawych spodniach od łażenia po drzewach i obdartymi kolanami. Z przemoczonymi butami od porannej rosy. Marzy mi się szczęście o uśmiechu, który rozbraja złość, gdy szyba wybita i ręka stłuczona. O jasnych oczach, w których nie ma zacięcia i podziału na ,,moje” i ,,twoje”. Marzy mi się szczęście, co płacze nad biedronką, że ma mało kropek, rozdeptaną dżdżownicą i Matką Boską, że Jej nudno tak samej w przydrożnej kapliczce. Marzy mi się szczęście rysujące na piasku serca, wpatrzone w poruszoną taflę jeziora od puszczanych ,,kaczek”, biegnące po równej linii skoszonych pokosów pachnących w słońcu ludzką pracą i znojem południa. Marzy mi się szczęście, proste, szczodre, jak stół w kuchni, gdzie chleba powszedniego zapach czuć przez otwarte okna, uczciwe, jak zapłata za jagody sprzedawane przy drodze. Szczęście, co gdy zamykasz oczy, widzisz fragment nieba z czasów, kiedy byłeś dzieckiem i drzwi otwarte, jeszcze rozkołysane od kogoś kto wyszedł. Szczęście kwitnące malwami i stokrotkami, co z małego ogródka zaglądają do okien.

Marzy mi się szczęście, po którym zawsze zostaje chusta, ta z Drogi Krzyżowej, stara, wyblakła, ale pełna serca. Szczęście, wolne od świata, co mami mamoną, którą i tak rdza pokryje i w popiół się zmieni. Szczęście, co na każdy wyłom serca plaster miodu kładzie, jak słodki opatrunek i co dobre słowo rozsiewa, jak chłop święte ziarno. Marzy mi się szczęście, co na starym zegarze odmierza dni dobre, pełne pokoju, jak nabrzmiałe złote kłosy, gdy pora na żniwo. Szczęście, o mądrości dziecka, co teologa zawstydza i spracowanych rękach, które z pustego rozdają. Marzy mi się szczęście, które zawoła nas po imieniu, kiedy nasza pokrętna logika, znów nas wywiedzie na manowce świata. Szczęście, co zapłacze nad nami, jak nad rozlanym mlekiem i wypełni wiarą nasze ,,tu i teraz”.