Uśmiechnij się nad nami!

Nad wężem w kieszeni i belkami w oczach, pokorą w pierwszym rzędzie – uśmiechnij się. Nad myślami pustymi, jak parasol nad naszymi głowami – uśmiechnij się. Nad zachłanną dobroczynnością, leniwą pomocą, cierpliwością tupiącą ze zniecierpliwienia – uśmiechnij się. Nad samotnością, co gada do siebie, apetytem na życie, co w bulimię się zmienia – uśmiechnij się. Nad sercem pękniętym, chociaż poklejonym, jak stara książka w plecaku – uśmiechnij się. Nad strachem przed ciszą i własnymi myślami, zmartwieniami o włosy, które anioł liczy – uśmiechnij się. Nad planami z których Bóg się śmieje, rachunkiem prawdopodobieństwa pomysłów na szczęście – uśmiechnij się. Nad naszą świętością, co się przeliczyła, mądrością teologa, której racji brakło, nad rachunkiem sumienia naszego bliźniego, ale nigdy własnym – uśmiechnij się. Nad błędami, co błądzą wciąż chodząc na skróty, nad pamięcią, która własnych grzechów nijak nie pamięta, racją świętą, co ze świętymi kłócić by się chciała – uśmiechnij się.

Nad domem, mozolnie wznoszonym na piasku, lampami, w których ogień gaśnie, ślepym przewodnikiem, co drogę wskazuje, spłoszonymi snami, nadzieją pisaną palcem po ziemi – uśmiechnij się. Nad żalem, kiedy w życiu burza i łódź zaczyna tonąć, nad zwątpieniem, które się już nawet brzytwy nie chce chwytać, falami, które niosą z prądem, bo już nie ma siły – uśmiechnij się. Nad skarbem, co pordzewiał, talentem zakopanym, pustymi stągwiami, łatą ciągle przyszywaną do starego sukna, ziarenkiem gorczycy, które kruk wydziobał, grobem, gdzie nie było zmartwychwstania – uśmiechnij się.

Uśmiechnij się nad naszą niesforną duszą, co pochlebców szuka i ciągle pisze nowe usprawiedliwienia, co zamiast drogą krętą powoli iść naprzód, długo stoi w kolejce czekając na windę do nieba.