Chodzisz? Widzisz? Słyszysz? - Felieton Krystyna Trzupek

Nie możesz się ruszyć, podejść do okna, wyjść z pokoju. Nie możesz się ubrać, pójść do toalety. Ktoś rozmawia pod oknem, ale nie możesz podejść, by zobaczyć co się stało. Nie możesz nawet pójść do kuchni, by napić się wody. Nie możesz nawet sięgnąć po telefon, bo jest za daleko.

Teraz wyobraź sobie, że budzisz się, otwierasz oczy, ale nic nie widzisz. Słyszysz głosy dookoła, gwar w kuchni, hałas za oknem, ale widzisz tylko ciemność. Nie widzisz, która jest godzina, czy jest wcześnie i możesz jeszcze chwilę pospać, czy późno. Nie widzisz, czy świeci słońce, czy pada deszcz, ile stopni jest na okiennym termometrze. Nie widzisz, kto rozmawia pod domem, jaki kolor ma niebo, kwiaty w wazonie, ściany w pokoju, obrus na stole i zasłony w kuchni. Nie widzisz uśmiechu bliskiej osoby, jej oczu, koloru jej sukienki, starannej fryzury, lakieru na paznokciach i szminki na ustach. Nie widzisz kubka, w którym ktoś podał ci herbatę.

Teraz znów wyobraź sobie, że budzisz się rano, otwierasz oczy, potrafisz wstać, widzisz wszystko, ale nic nie słyszysz. Nie słyszysz, czy w kuchni ktoś się już krząta, czy pies szczeka, śpiewają ptaki, czy sąsiadka przyszła w odwiedziny. Nie słyszysz tykania zegara, brzęczenia muchy, pośpiesznego zbiegania po schodach, delikatnego mieszania kawy łyżeczką w filiżance, krzątaniny w przedpokoju, leniwie płynącej piosenki z radia i podśpiewywania w łazience. Nie słyszysz głosów przechodniów na ulicy, rozmów i przekomarzań dzieci idących do szkoły, trzaśnięcia drzwi w przedpokoju i odgłosu odjeżdżającego samochodu. Jest cisza, głucha, przeraźliwa.

A teraz otwórz oczy, wstań, porusz nogami, wyglądnij przez okno, usłysz dźwięki wokół. Potrafisz chodzić? Widzisz? Słyszysz? To zacznij się z tego cieszyć.