Biskup Józef Grzegorz Wojtarowicz (1840 - 1850) . Jego rządy przypadły na nasilenie klęsk elementarnych, jakie nawiedziły Galicję, a diecezję tarnowską w szczególności. Były to epidemie, powodzie, nieurodzaj, głód, pożary. Do tego doszła rzeź galicyjska, której główną areną była diecezja tarnowska i niespokojny rok 1848 Wiosny Ludów. Mimo to biskup Wojtarowicz utworzył 7 nowych dekanatów. Podkreślił rolę dziekanów i przy ich pomocy pragnął dźwigać diecezję z religijnego zaniedbania. Założył Towarzystwo Wstrzemięźliwości, zarządził katechizację dzieci w szkołach. Złożył godność biskupią w 1850 r. pod wpływem nacisków władz austriackich.

Biskup Franciszek Ksawery Abgaro Zachariasiewicz (1836 - 1840). Pochodził z rodziny ormiańskiej. Sakrę biskupią otrzymał w 1836 r. z rąk F. Pisztka, arcybiskupa lwowskiego, swego poprzednika na biskupstwie tarnowskim. Dokończył budowę gmachu seminarium duchownego i dokonał otwarcia w nim studiów filozoficzno-teologicznych. Opublikował porządek nabożeństwa ważny dla ujednolicenia liturgii w diecezji. Dążył do podniesienia poziomu śpiewu parafialnego. Zalecał zakładanie bibliotek parafialnych i rozbudowę szkół. Wprowadził w diecezji "Gorzkie Żale" i stacje drogi krzyżowej w kościołach. W 1840 został biskupem przemyskim.

Biskup Grzegorz Tomasz Ziegler (1822 - 1827). W 1822 r. otrzymał nominację Franciszka I na biskupa nowo utworzonej diecezji tynieckiej. Ponieważ opactwo było zniszczone przez działania wojenne, a Tyniec leżał na krańcu wielkiej diecezji, Ziegler założył swą rezydencję w Bochni. Z czasem doszedł do wniosku, że stolicą diecezji powinien być, bardziej centralnie położony, mający tradycje diecezjalne Tarnów. Dlatego polecił proboszczowi przeprowadzić remont katedry, przedłużyć prezbiterium i wykonać stalle dla kanoników. W 1826 r. Leon XII zmienił nazwę diecezji tynieckiej na tarnowską i przeniósł jej stolicę do Tarnowa, a Zieglera prekonizował na biskupstwo.

Biskup Florian Amand Janowski (1786 - 1801). Mianowany na biskupa nowo utworzonej diecezji przez Józefa II został prekonizowany przez Piusa VI. Przyjął sakrę biskupią we Lwowie, jednocześnie zatrzymał godność i urząd opata tynieckiego. Jako benedyktyn dbał o piękno liturgii. Przeprowadził korektę granic diecezji (w porozumieniu z biskupami: przemyskim i spiskim). Utworzył kapitułę katedralną, zatwierdził jej statuty. Nie zdołał utworzyć własnego seminarium duchownego. Alumnów kierował na studia do Lwowa. Zmarł 4 stycznia 1801 r. Jego zwłoki spoczęły na Starym Cmentarzu.