Pomarańcze, które rosną za murem. "Chłopiec, dziewczynka i mur" wyd. Zakamarki

Kiedy Adham wygląda przez okno, widzi mur. Po jego drugiej stronie stoi dom, w którym kiedyś mieszkali: on, tata, mama i Sulafa, jego siostra. Dzieci tak bardzo tęsknią za domem, że już zapomniały, jak to jest się śmiać. Kiedy próbują, ich głos zamienia się w kaszel. Sulafa ma dwa marzenia: po pierwsze, chciałaby znowu chodzić. Po drugie: zjeść pomarańczę ze swojego dawnego ogrodu. Dlatego Adham obmyśla pewien fortel, który pozwoli spełnić choć jedno z marzeń dziewczynki.

Stark i Höglund nie mówią nam, gdzie stoi mur, będący przyczyną smutku dzieci. Po ich imionach możemy domyślić się, że to konstrukcja dzieląca Izrael i Palestynę. Mógłby to jednak być płot między USA i Meksykiem, albo Węgrami i Serbią. Mogłaby to być jakakolwiek granica rozdzielająca bezpieczny, dostatni świat, od miejsca, w którym nikt nie chciałby się znaleźć. To wyczyszczenie z politycznych odniesień wychodzi opowieści na dobre, sprawiając że historia staje się uniwersalna i zrozumiała, również dla tych dzieci, które o geopolityce nie mają pojęcia (czyli dla zdecydowanej większości dzieci). W podobnej sferze niedomówień zostaje i inne przykre sprawy: kalectwo Sulafy, bieda, czy poczucie, że nigdzie nie jest się mile widzianym. Wszystko to podane jest we właściwej dla dzieci złagodzonej wersji, która niczym w baśni mówi, że owszem, zło jest nieodłączną częścią tego świata, ale nie jesteśmy wobec niego bezbronni. Nadzieja i miłość pozwalają, jeśli nie je pokonać, to przynajmniej złagodzić jego konsekwencje.