Sprawdź, komu dziś możesz pomóc, nie wydając ani złotówki. Mieszkają obok ciebie

Julia z Limanowej nieustannie walczy o każdy dzień pełen nowych umiejętności i samodzielności. Dziewczynka cierpi na rzadką, nieuleczalną chorobę genetyczną - zespół Kociego Krzyku. Towarzyszy jej głębokie upośledzenie psychoruchowe, które wymaga systematycznej rehabilitacji i stymulacji. Dzięki wsparciu dobrych ludzi oraz środkom pochodzącym z 1,5 proc. podatku, Julka może uczestniczyć w specjalistycznych zajęciach, które pozwalają jej robić postępy.

Miniony rok był dla niej niezwykle intensywny, ale przyniósł też wiele zmian na lepsze. Dziewczynka odbyła aż sześć turnusów rehabilitacyjnych, a także wzięła udział w terapii z delfinami w Turcji. Każdy dzień to ciężka praca, jednak jej efekty dają rodzicom ogromną radość i nadzieję.

- Julka coraz częściej buduje zdania złożone, potrafi logicznie odpowiadać na pytania i aktywnie uczestniczy w rozmowie. Lepsze rozumienie otaczającego świata pomaga jej w większym skupieniu i wyciszeniu. Również pod względem ruchowym widać poprawę - jeszcze niedawno dłuższy spacer był dla niej wyzwaniem, dziś coraz rzadziej narzeka na ból nóg. Niestety, nadal boryka się z problemami z równowagą, a praca z neurologopedą i logopedą wciąż jest niezbędna - tłumaczy Magda Żołna, mama dziewczyny.

- Nie możemy odpuścić, musimy dalej walczyć i prosić o pomoc - dodaje. Największym marzeniem rodziców Julki jest, by ich córka była jak najbardziej samodzielna. Każdy turnus rehabilitacyjny to jednak ogromne koszty, które przerastają ich możliwości finansowe.

- Nam też zaczyna szwankować zdrowie. W tym roku czeka mnie zabieg, po którym przez dwa miesiące nie będę mogła dźwigać, co jeszcze bardziej utrudni codzienną opiekę nad córką. Brakuje nam także wsparcia najbliższej rodziny - dziadkowie Julki odeszli - podkreśla mama 20-latki.

- Kiedy przypominam sobie słowa lekarzy, którzy mówili, że nic z niej nie będzie, że nie dożyje roku, nie mogę uwierzyć, że 5 maja, kończy 20 lat. Patrząc na jej siłę, mądrość, uśmiech i ogromną miłość, wiem, że warto było się nie poddawać. Warto walczyć, bo każdy sukces jest bezcenny. Dzięki niej, mimo że bywa naprawdę trudno, jestem szczęśliwa - zwłaszcza gdy słyszę te najpiękniejsze słowa: Kocham Cię, mamo. Kocham Cię, tato - podsumowuje pani Mada. Rodzina zwraca się z prośbą o przekazanie 1,5% podatku na rehabilitację i terapię Julki. To dzięki tym środkom mogą walczyć o jej przyszłość i cieszyć się każdym, nawet najmniejszym sukcesem. KRS 0000037904 cel szczegółowy 23947 Żołna Julia

Krystian Szewczyk z Walowej Góry ma 23 lata i od pierwszych chwil swojego życia toczy nierówną walkę o zdrowie. Urodził się w 38. tygodniu ciąży w zamartwicy, a jego stan był tak ciężki, że lekarze nie dawali mu wielu szans na przeżycie.

- Usłyszeliśmy, że nasz syn będzie roślinką. To było dla nas jak wyrok - wspomina jego mama, Joanna Szewczyk. - Ale nie poddaliśmy się. Od pierwszych dni rozpoczęła się walka o jego życie i sprawność - dodaje.

Krystian jako noworodek przeszedł dwa wylewy do mózgu i punkcję szpiku kostnego. Gdy miał osiem miesięcy, lekarze wykryli u niego wodniaka lewej półkuli mózgu. Konieczna była operacja. Zabieg się powiódł, jednak po pewnym czasie wodniak odnowił się. Jego lokalizacja w płacie czołowo-skroniowym sprawia, że kolejna operacja jest bardzo ryzykowna.

- Krystian cały czas jest pod kontrolą neurochirurga, bo wodniak to tykająca bomba - mówi pani Joanna. Od urodzenia rodzice walczą o jego zdrowie, rehabilitując go zarówno w domu, jak i na turnusach. Tylko dzięki ich uporowi i rehabilitacji, Krystian nie jest osobą leżącą. Potrafi porozumiewać się kilkoma słowami i porusza się na wózku z pomocą drugiej osoby. Jednak jego stan zdrowia wciąż wymaga intensywnej rehabilitacji. W okresie dojrzewania pojawiło się 40-stopniowe skrzywienie kręgosłupa oraz nasilone przykurcze mięśniowe. Aby spowolnić deformację, Krystian nosi specjalistyczny gorset, jednak przykurcze wymagają stałej rehabilitacji.

- Koszty turnusów rosną z roku na rok - tłumaczy mama Krystiana. - Dwutygodniowy pobyt to wydatek rzędu 12-13 tysięcy złotych. Marzymy o delfinoterapii, bo wierzymy, że mogłaby pomóc synowi, ale to już ogromny koszt - dopowiada.

Rodzina Krystiana zwraca się z gorącą prośbą o pomoc. W formularzu PIT należy wpisać: KRS: 0000037904 Cel szczegółowy: 9097 Szewczyk Krystian

Szymon z Mordarki od urodzenia zmaga się z rzadką chorobą mięśni - miopatią. Jedynym ratunkiem dla chłopca jest systematyczna i kosztowna rehabilitacja, która pozwala mu zachować sprawność.

- Nic nie wskazywało na to, że synek urodzi się chory. Do końca ciąży byłam przekonana, że przyjdzie na świat zdrowe dziecko - mówi mama, Agata Mól.

Diagnoza brzmiała jak wyrok: miopatia, niezwykle rzadka choroba, która stopniowo osłabia mięśnie, prowadząc do ich całkowitego zaniku. Lekarze nie dawali chłopcu szans na normalne życie.

- Miał być dzieckiem leżącym, niekontaktującym. Ostrzegano nas, że takie dzieci nie żyją długo. Ale ja nie zgodziłam się na te prognozy - podkreśla pani Agata.

Dzięki intensywnej rehabilitacji Szymon jest dziś bardzo pogodnym i aktywnym sześciolatkiem. Uczęszcza do przedszkola, bierze udział w zajęciach i zaskakuje wszystkich swoją energią.

- Ostatnio był w szpitalu i lekarze nie mogli uwierzyć, jak sprawnie się porusza. Pokazałam im, jak ćwiczy, jak jeździ do przedszkola, jak funkcjonuje na co dzień. Byli w szoku - mówi mama chłopca.

Jednak dalsza walka o jego sprawność wiąże się z ogromnymi kosztami, które przerastają możliwości finansowe rodziny. Szymon potrzebuje intensywnej rehabilitacji oraz nowego wózka spacerowego - jego obecny jest już zużyty. Koszt takiego wózka to aż 7 tysięcy złotych.

Rodzice nie poddają się i robią wszystko, by Szymon był jak najbardziej samodzielny. Każda pomoc ma ogromne znaczenie - wspierając jego rehabilitację, dajemy mu szansę na lepszą przyszłość. Poprzez 1,5 procenta podatku w formularzu PIT możemy wesprzeć Szymonka: KRS 0000037904, cel szczegółowy 36032 Mól Szymon.

Monika Piaskowy z Limanowej od 2012 r. choruje na ciężką i nieuleczalną chorobę neurologiczną - STWARDNIENIE ROZSIANE (SM).

- To mój krzyż codzienności. Staram się go nosić godnie, aby nie przysłaniał mi piękna świata. SM niszczy mózg, rdzeń kręgowy i nerw wzrokowy - choroba z biegiem lat postępuje, ale nie mogę się poddać - podkreśla Monika. Obecnie jest w trakcie silnego leczenia immunomodulującego, które ma spowolnić postęp choroby - aktualnie przeciwciałami monoklonalnymi IgG1 anty-CD20. Wymaga stałej rehabilitacji, by móc jak najdłużej utrzymać sprawność. W 2022 r. choroba uszkodziła serce i jego pracę wspomagają 3 leki kardiologiczne.

- Codzienność z SM to Codzienny ból, spastyczność mięśni, neurologiczne zmęczenie, bezsilność, że choroba odbiera siły mimo młodego wieku - to namiastka mojego SM. Są lepsze i gorsze dni, ale generalnie trzeba zmuszać się żeby wstać rano, spełniać obowiązki i cieszyć każdym dniem. Mam niedowład prawej części ciała, dlatego konieczna jest codzienna rehabilitacja, by móc jakoś funkcjonować. W gorsze dni trudno przejść kawałek, utrzymać sztućce, czy wyjść po schodach. Doskwierają zawroty głowy, podwójne widzenie. Choroba uszkodziła mi nerw wzrokowy - wylicza limanowianka.

- Choć nie pamiętam już jak to jest funkcjonować bez codziennego bólu i wizyt w szpitalach, staram się doceniać z uśmiechem każdy dzień życia oraz działać społecznie. Będę walczyć...jak długo? Do końca! Dzięki Twojej pomocy mogę to osiągnąć - dodaje.

Przekazując 1,5% podatku możemy jej pomóc w walce z SM. KRS: 0000270809 Cel szczegółowy: Piaskowy, 3586.

Mariusz Mruk z Gorlic ma 33 lata. Bez swojej winy, uległ fatalnemu wypadkowi. W sierpniu minionego roku wracał z przejażdżki na motocyklu. Nie, nie szalał, bo rozwaga zawsze była mu bliższa, niż drogowe popisy. Wszystko stało się w sekundzie - nagle drogę zajechał mu skuter. Nie wie, co się stało, bo stracił przytomność.

Trafił na tarnowski Szpitalny Oddział Ratunkowy. Godziny badań dały długą listę wyników - złamanie drugiego kręgu szyjnego, łopatki, lewego obojczyka, liczne złamania żeber, złamanie kręgów odcinka piersiowego kręgosłupa, z czego złamania dwóch z nich miały charakter niestabilny. Mariusz miał też poważne obrażenia wielonarządowe. Przeszedł wiele zabiegów i operacji. Pod koniec września został przewieziony do Limanowej, na oddział rehabilitacji neurologicznej. Walczy o każdy samodzielny ruch.

Wypadek przewrócił jego życie do góry nogami. Musi zweryfikować wszystkie plany, część odłożyć na przyszłość, z innymi niestety się pożegnać. Teraz najważniejsze jest budowanie i utrzymanie sprawności. Wspierają go najbliżsi - mam, babcia, siostra oraz Natalia, jego dziewczyna. Jest bardzo zdeterminowany, daje z siebie wszystko, bo móc być samodzielnym, ale potrzebuje naszej pomocy. Konieczne bowiem będzie przystosowanie domu do jego potrzeb - poszerzenie drzwi wejściowych, zbudowanie podjazdu, dostosowanie łazienki. No i oczywiście dalsza rehabilitacja. Na to potrzebne są jednak pieniądze.

KRS 00000 20 382 cel szczegółowy: 21750 Mariusz Mruk

Przez blisko cztery miesiące domem dla 13-letniego Konrada Bugno z Gorlic jest Uniwersytecki Szpital Dziecięcy w Krakowie - Prokocimiu. Chłopiec jest po operacji guza mózgu, obecnie w trakcie chemioterapii i rehabilitacji. Żeby wracać do sił i sprawności, potrzebuje naszej pomocy.

Konrad wracał ze spotkania z przyjaciółmi, gdy jego ciało sparaliżował potworny ból głowy, tak silny, że 13-latka momentami pokładał na ziemię, zabierał mu siłę, wywoływał falę łez. Z minuty na minutę było z nim coraz gorzej. Chłopak zaczął tracić kontakt z rzeczywistością. Rodzice wezwali karetkę, a ratownicy natychmiast podjęli decyzję o przewiezieniu go do szpitala. Zapadła decyzja o badaniu tomografem.

Wynik był jak wyrok. Guz mózgu, krwawienie z guza. Liczyła się każda minuta. Konrad już w Gorlicach został wprowadzony w stan śpiączki farmakologicznej. O trzeciej nad ranem Konrad był już po odbarczeniu krwawienia w głowie. Potem była biopsja i oczekiwanie na wstępne, jeszcze przedoperacyjne wyniki. Te wskazywały jednoznacznie, że chłopiec musi zmierzyć się z nowotworem.

Zapadła decyzja o operacji, którą wyznaczono na 19 września. To wówczas neurochirurdzy z Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie usunęli zmianę z głowy chłopca. Operacja trwała blisko siedem godzin. Masywny guz udało się wyciąć niemal w całości. Niemal. By nie uszkodzić nerwu wzrokowego, lekarze musieli zrezygnować z wycięcia całej zmiany.

Właśnie teraz, przyjmując chemioterapią Konrad walczy z kilkoma milimetrami guza, który został przy splocie wzrokowym. Równocześnie poddawany jest intensywnej rehabilitacji.

KRS 00000 20 382 cel szczegółowy: 21886 Konrad Bugno

Chłopiec urodził się w 2016 roku z mózgowym porażeniem dziecięcym pod postacią diplegii spastycznej. Ma za sobą operację, która pozwoliła zmniejszyć napięcie mięśniowe i dała możliwość szerszej rehabilitacji. Efekty żmudnych ćwiczeń są widoczne, Michałek cały czas uczy się czegoś nowego, ale przed nim wciąż daleka i trudna droga systematycznych ćwiczeń. Rodzice mają wielką nadzieję, że ich syn w przyszłości będzie stawiał samodzielne kroki. Michał chodzi obecnie do szkoły podstawowej w Moszczenicy i cały czas trwa tez jego kosztowna rehabilitacja. Numer KRS: 0000037904 Cel szczegółowy: 35085 Lepak Michał

Olka Musiał, ośmiolatka. Na świat spogląda przez różowe okulary, choć jej codzienność jest znacznie brutalniejsza. Miała być spełnieniem książkowego schematu „różowego bobasa”, ale życie zaśmiało się głośno i zapisuje kartki po swojemu. Najczęściej po łacinie, którą potrafią rozszyfrować tylko profesorowie medycyny. Urodziła się z rzadką wadą genetyczną. Medycy opisali jej córkę za pomocą liter i cyfr - aberracja chromosomu drugiego 2Q31.1-Q32.3. Jest chyba jedynym takim przypadkiem na świecie. Do czegoś, co wygląda, jak kod, dołączyli długą listę wad: dysmorfia czaszki, paluszków u rączek i nóżek, obuoczna neuropatia zanikowa nerwu wzrokowego, zez zbieżny naprzemienny, padaczka, opóźniony rozwój psychoruchowy, małogłowie, niedoczynność przysadki mózgowej. Listę można poszerzyć jeszcze o co najmniej kilka pozycji. Lekarze mówili: nie będzie chodziła. Dzięki uporowi mamy, głębokiej i wielowymiarowej rehabilitacji - chodzi. Dodawali: karmienie tylko przez sondę. Mam znów powiedziała: nie. I walczyła, by córka nauczyła się połykać. Wygrała, ale wielkich wojen i mniejszych bitew Olka ma jeszcze wiele do stoczenia.