Tokio 2020. Japoński Łącznik #3: Nie tylko w rzucie młotem Polacy są mistrzami [KOMENTARZ Z TOKIO]

Strefa wywiadów, czyli tzw. mix-zone, na każdym obiekcie jest zaprojektowana tak, aby zawodnik musiał przez nią przejść przed opuszczeniem obiektu. Najpierw czekają kamery posiadaczy praw do transmisji igrzysk, dalej innych telewizji, stacji radiowych, a na końcu prasa pisana. Po zwycięstwach taki przemarsz zwykle jest przyjemnością, po porażkach niespecjalnie, tak czy inaczej stanowi dla sportowca obowiązek. Ale nie dla każdego.

Sposobów na wykręcenie się od wywiadów jest mnóstwo. Popularny wśród piłkarzy „na telefon” (zawodnik udaje, że rozmawia przez komórkę) nie ma zastosowania, bo tu zawodnicy wracają prosto z zawodów, nie mają więc przy sobie żadnych rzeczy osobistych. Niektórzy udają więc, że nie widzą albo nie słyszą dziennikarzy. Przodował w tym Michael Hicks z drużyny koszykarzy 3x3, który po zwycięstwach rozmawiał chętnie, ale gdy Biało-Czerwoni przegrywali, nagle tracił umiejętność rozumienia języka angielskiego i szybciutko przebiegał przez strefę wywiadów, nie zwracając uwagi na nikogo.

Pięściarka Sandra Drabik po odpadnięciu w pierwszej rundzie turnieju bokserskiego też przemknęła przez mix-zonę, nie pomogła też wizyta emisariusza (jednego z wolontariuszy) w szatni. Podobne historie o naszych sportowcach opowiada wielu dziennikarzy.

Wszystkich przebiła jednak Beata Pacut. Judoczka nie chciała rozmawiać po pierwszej walce (wygranej), bo chciała skupić się na kolejnej. Trudno tego nie zrozumieć. Po porażce z japońską mistrzynią świata Polka... rozpłynęła się jednak w powietrzu. Japońska wolontariuszka najpierw nie mogła się nadziwić, jak popularne jest w Polsce judo (czekała na nią spora grupa dziennikarzy), a później temu, gdzież mogła podziać się zawodniczka.

Po długim oczekiwaniu zguba się znalazła i odpowiedziała na pytania mediów. Okazało się, że... wyszła tylnymi drzwiami, bo musiała ochłonąć.

Cóż, Polak potrafi.

Tomasz Dębek, Tokio
Obserwuj autora artykułu na Twitterze