Felieton Grzegorza Tabasza. Tygrzyk zły

Żółtoczarne prążki na całym ciele poprzetykane srebrnymi wstawkami. Do tego spore rozmiary ciała, które zawdzięcza głównie długim i smukłym odnóżami. W najlepszy wypadku to pięć centymetrów rozpiętości ciała liczonej z kończynami. Czyli nic wielkiego w porównaniu z tropikalnymi ptasznikami.

Owszem, jak każdy pająk ma jadowe szczękoczułki, ale zbyt słabe by przebić skórę człowieka. Do tego nie jest agresywny i spłoszony przez człowieka czym prędzej ucieka. Nie potrafię sobie wyobrazić sytuacji, w której tygrzyk paskowany byłby zdolny do ukąszenia człowieka. Co do siły jadu, ciężko znaleźć choćby cień informacji o jego sile. Na pewno starczy do zabicia dużej muchy czy konika polnego.

Wiem o czy mówię, gdyż wielokroć spotykałem na łąkach charakterystyczne sieci łowne tygrzyka z charakterystycznymi wzmocnieniami. Sfotografowanie właściciela sieci wymagało kwadransów oczekiwania nim spłoszony pająk wyszedł z ukrycia. Zaręczam, że tygrzyk pakowany w porównaniu do czarnej wdowy czy karakuta jest łagodny niczym baranek. I jeszcze bardziej tchórzliwy.

Na koniec najważniejsze: od kilku lat tygrzyki paskowanego z niewiadomych mi powodów gdzieś przepadły. Zwyczajnie nie widać ich na łąkach o czym niedawno pisałem. I jak tu nieobecnego, czy może raczej zaginionego bez wieści tygrzyka paskowanego wciągać na listę gatunków niebezpiecznych?