Bronowice Wielkie i Bronowice Małe
Bronowice Małe to dawna podkrakowska wieś. Pierwsze wzmianki o niej pochodzą z 1244 roku. W dawnych dokumentach nazywano je również: Niższymi lub Dolnymi. Bronowice Małe należały wówczas do parafii przy kościele Mariackim w Krakowie przez co były własnością proboszczów mariackich. W 1900 r. wieś liczyła ok. 850 mieszkańców. Jak podaje "Mała Encyklopedia Krakowa" autorstwa Jana Adamczewskiego: - W 1948 r. Bronowice Małe włączono do Krakowa, w 1991 r. stały się one częścią VI dzielnicy zwanej Bronowicami.
Piękno Bronowic jako jeden z pierwszych, odkrył malarz Ludwik de Laveaux, a także Włodzimierz Przerwa-Tetmajer. Polski malarz z Bronowicami Małymi związał się na dobre m. in. dzięki temu, że poślubił tu córkę bronowickiego gospodarza - Annę Mikołajczykównę.
Czym jeszcze rozsławiły się Bronowice? Oczywiście, że - weselem - o którym pisał Stanisław Wyspiański w swoim dramacie "Wesele". Obecnie część Bronowic Małych zachowała swój wiejski charakter. Na jej terenie znajduje się choćby regionalna architektura wraz z muzeum Rydlówka.
Bronowice Wielkie (Wyższe, Górne) przyłączono do Krakowa w 1910 jako XXXVI dzielnicę katastralną (od 1991 r. wchodzą w skład IV dzielnicy Krakowa - Prądnik Biały). Pierwsze wzmianki o Bronowicach Wielkich pojawiają się w 1274 r. Wieś w XVIII w. liczyła sobie ponad 300 mieszkańców oraz około 55 domów, dwór, młyn oraz 2 karczmy.
