Krakowski Kazimierz, jakiego nie pamiętacie. W latach 90. to był obraz nędzy i rozpaczy. A potem nadeszła wielka zmiana

- Kraków ma szczęście do ludzi, którzy nie myślą do końca biznesowo. Osoby, które otwierały knajpy na Kazimierzu, czyli Singera, Kolory, Mleczarnię, nie myśleli tylko o biznesie. Ludzie, którzy chcieli wyłącznie zarabiać, starali się otwierać lokale na Rynku. My trochę byliśmy takimi nieudacznikami, ale mieliśmy pomysły i marzenia. Kiedy otwieraliśmy Alchemię w 1998 roku przede wszystkim chcieliśmy stworzyć piękne miejsce - mówił w 2010 roku w wywiadzie dla "Gazety Krakowskiej" Jacek Żakowski, jeden z założycieli słynnego pubu na Placu Nowym.

To między innymi te miejsca, wraz z klubami Żelazna i Propaganda, lokalami na Szerokiej i Festiwalem Kultury Żydowskiej oraz - a jakże! - zapiekankami od Endziora (wystartowały w 1992 r.) tworzyły pierwszą legendę odrestaurowywanego Kazimierza. Miejsca z oryginalnym charakterem, dziedzictwem i wyjątkowym klimatem. W powszechnej pamięci Singer już po wsze czasy pozostanie tym pierwszym i kultowym kazimierskim pubem, opisywanym nawet w turystycznych przewodnikach. Tak w drugiej połowie lat 90. zaczynała się wielka zmiana w owianej złą sławą dzielnicy.

Na początku lat 90. Kazimierz był w opłakanym stanie. Zrujnowane kamienice, miejsca zapomniane przez Boga i MPO. I też zapomniana historia tego miejsca i jego dawnej społeczności. O czyhających tu niebezpieczeństwach, lokalnej łobuzerce, w Krakowie opowiadano legendy. Kraków z czasem jednak zaczął się otwierać się na ten bezcenny historycznie kwartał. Czy szansa, jaka stała przed miastem, została wykorzystana? Bez wątpienia udało się stworzyć turystyczny hit, ale jednak kosztem mieszkających tu ludzi i charakteru dzielnicy.

I choć Singer, Kolory, Mleczarnia i Alchemia wciąż działają, to według wielu "tamtej magii Kazimierza już nie ma". A jak jest Waszym zdaniem?