Adam Piasecki: poznajcie historię krakowskiego króla czekolady. To on wymyślił kultowy batonik "Danusia" i nauczył krakowian jeść czekoladę

Legenda głosi, że już jako dwunastolatek wiedział, co chce robić. A chciał robić słodycze. Urodzony i wychowany w niewielkiej wiosce Bieganów, po śmierci ojca wyjechał do Kielc, by tam praktykować w cukierni Müllerowicza. Los jednak chciał rzucić go do Krakowa. I dobrze! Bo to właśnie tutaj w 1893 roku zdał egzamin czeladniczy, i w 1989 roku otworzył przy ulicy Długiej 20 swój pierwszy sklep ze słodyczami.

Tak to opisuje Leszek Mazan w swojej książce „Kraków dla początkujących”: „Najpierw kupił dom przy Długiej 20, gdzie mieściła się podupadła, ciesząca się zasłużenie złą sławą cukiernia Gędzierskiego. Pan Adam kupił ją za psie pieniądze i harując od świtu do nocy, sprzedając wyłącznie wyroby najwyższej jakości, doprowadził po kilku latach do stanu rozkwitu”.

Ambitnemu przedsiębiorcy jednak jest… mało. Przenosi sklep na ulicę Długą 10, a już w 1904 roku otwiera drugi lokal przy ulicy Floriańskiej. To jednak wciąż nie to. Marzy mu się coś większego...

„Phi, co on może zrobić? Chce się porywać z motyką na słońce! Inni to tysiąc razy lepiej robią! Oto głos powszechny, który się w takim wypadku słyszy. I nie co innego słyszał pan Adam Piasecki, gdy małą swą cukierenkę na wielką fabrykę czekolady przemieniał. Od roku 1898 istniała przy ulicy Długiej 20 w Krakowie niewielka cukiernia, która wkrótce zdobyła sobie rozgłos i wzięcie w całym mieście ciastami niezwykłej dobroci. Właściciel jej, pan Adam Piasecki, pracował pilnie, sam wszystkiego doglądał, a nagrodą pracy były mu tłumy, w progi jego cukierni się cisnące. Wkrótce też ciasno zrobiło się w małym lokalu przy ulicy Długiej, toteż w r. 1904 powstał przy ulicy Floriańskiej mały sklepik, jako filija cukierni z Długiej ulicy, a powodzenie nie opuszczało skrzętnej i zapobiegliwej firmy”.

Tak o historii cukierni Piaseckiego informował Światowid – ilustrowany tygodnik społeczno-kulturalny wydawany w Krakowie w latach 1924–1939.

Nie dziwi więc fakt, że Piasecki jednak „porwał się z motyką na słońce” i w 1910 roku przy ulicy Szlak 10, w parterowym domku, otworzył swą pierwszą fabrykę czekolady.

Już w listopadzie 1910 roku w fabryce produkowano dziennie 600-700 kg słodkości. Cztery lata później z maszyn „schodziło” 1500 kg najwyższej jakości wyrobów w eleganckich opakowaniach firmowych.

W fabryce zatrudnionych było 22 pracowników. A pracować tu chcieli, bo Piasecki płacił dobrze i… osobiście. W każdą sobotę.

To ważne dla tej historii, ponieważ – jak głosi legenda – to właśnie podczas przechadzki po fabryce ujrzał piękną Danusię, na cześć której powstał kultowy batonik.

Jak pisze Leszek Mazan z swojej książce „Kraków dla początkujących": „Sokole oko pana Piaseckiego dostrzegło wtedy wśród robotnic zawijających cukierki dziewczynę o imieniu Danusia, ponętną jak jego czekolada, a piękną jak opakowanie jego wyrobów. W kilka miesięcy później z woli pryncypała Danusia od karmelków trafiła na banderolę batonika, którego recepturę skomponował osobiście mistrz Adam”.

O skandalu, jaki wybuchł wtedy w Krakowie, lepiej nie mówić! Dokładnie opisaliśmy go TUTAJ

Podczas wojny nie było takiego zapotrzebowania na słodycze, jak dotychczas. Piasecki robił, co mógł – otworzył nawet sklep firmowy przy Rynku Głównym. Ale dał się również poznać jako działacz społeczny i patriotyczny. Wspierał swoimi wyrobami walczących żołnierzy, wsparł finansowo odnowę Wawelu. Był współtwórcą szkoły cukierniczej w Krakowie i prezesem Stowarzyszenia Cukierników.

W 1919 roku, gdy fabryka zaczęła lepiej prosperować Piasecki sprzedał ją spółce, której został współudziałowcem. W 1920 roku przekształciła się ona w nową firmę: A. Piasecki-Fabryka Czekolady w Krakowie SA. Piasecki zbudował wtedy fabrykę czekolady na zakupionej przy ul. Wrocławskiej 17 parceli. Firma w 1924 roku zatrudniała 124 stałych pracowników i 20-40 sezonowych, a w 1927 miała 330 pracowników.

Jak wyglądała produkcja smakołyków? Jak czytamy na łamach wspomnianego „Światowida”:

„Specjalne maszyny najpierw czyszczą i obierają kakao, potem w innych się je pali, mięsza z cukrem, wydelikaca systemem szwajcarskim w specjalnych maszynach «Conche», ściera na miał na stalowych walcach, później idzie na automatyczne wagi, przechodzi przez chłodnie, aż wreszcie gotowa już czekolada idzie do oddziału zwijania, skąd pięknie opakowana wychodzi w świat. Cały ten proces w fabryce Tow. akc. A. Piasecki odbywa się z zachowaniem tak niezwykłej, że aż zdumiewającej czystości, którą śmiało nazwać było holenderską, a nie polską”.

To właśnie dzięki niemu Kraków w okresie międzywojennym, stał się największym ośrodkiem przemysłu czekoladowo-cukierniczego w Polsce.

O prywatnym życiu Adama Piaseckiego nie wiadomo zbyt wiele. Według spisu ludności z 1900 roku mieszkał przy ulicy Długiej w Krakowie z żoną Michaliną. Małżeństwo nie miało dzieci.

W 1944 roku do Krakowa weszły wojska Wehrmachtu i wszystkie budynki fabryki należące do „Króla Czekolady” zostały zajęte. W 1944 r. Niemcy przeprowadzili w jego mieszkaniu rewizję, a Piaseckiego zamknięto w więzieniu za przydzielenie pracownikom fabryki deputatu słodyczy. Został wysłany ostatnim transportem do jednego z najcięższych niemieckich obozów koncentracyjnych Gross-Rosen. Zmarł w niemieckim obozie KL Bergen-Belsen.

Po wojnie fabryka Piaseckiego została upaństwowiona i w 1951 wraz z dwoma innymi, poprzednio prywatnymi firmami, weszła w skład nowo utworzonych, państwowych Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Wawel”.

Jedno jest pewne - to właśnie Adam Piasecki nauczył krakowian jeść czekoladę.

Zobacz, jak wyglądała fabryka: