Na samczą siłę mężczyzn ma kobiecy urok i... ciężką rękę

Łagodne oczy, na ustach delikatny uśmiech. Gdy się na nią patrzy, trudno uwierzyć, że to prawdziwa wojowniczka. Katarzyna Niemiec to dziewczyna, której niestraszne są walki w klatce.

- To, że w pewnym momencie zainteresowałam się sportem, to w 100 procentach zasługa mojego rodzeństwa - zaczyna. - Było nas w domu ośmioro, a ja najmłodsza. Starsi ciągle coś robili sportowo, grali, walczyli, biegali, ja - maluch, łażąc za nimi, chciałam być dokładnie taka jak oni - opowiada.

Złote pantofelki i falbanki nie były dla niej

Z dzieciństwa Kasia wspomina, że starsze rodzeństwo, a zwłaszcza bracia, bardzo się nią opiekowało.

- To było tak, że oni chcieli, żebym była taką małą księżniczką w złotych pantofelkach - opowiada z uśmiechem. - A ja się buntowałam, zamiast pantofelków i spódniczek z falbankami wolałam trampki i sportowe stroje - tłumaczy.

Gdy już zaczęła podejmować decyzje, o których można powiedzieć, że były samodzielne, postanowiła, że zacznie tańczyć.

- To było jeszcze w szkole podstawowej - wspomina. - Trafiłam do Młodzieżowego Domu Kultury w Gorlicach i teraz mogę powiedzieć, że taniec mnie wciągnął jak rzeczny wir - stwierdza uśmiechnięta.

To zawirowanie trwało ponad pięć lat. Taniec był nowoczesny i świetnie współgrał z muzycznymi fascynacjami Kasi. Starsze rodzeństwo słuchało muzyki rockowej i dokładnie w tym samym kierunku podążyły zainteresowania Katarzyny.

- Punk i metal - mówi. - A koncerty to już była moja wielka pasja, gdy odrosłam od ziemi na tyle, żeby nie bać się stanąć przy samych barierkach pod sceną i zatańczyć pogo - dodaje rozbawiona.

Taniec, taki w zorganizowanej formie, zakończył się dla Kasi w szkole średniej. Trochę zaczęło na niego brakować czasu.

- Ten czas tańca dał mi jednak bardzo wiele - mówi. - Przede wszystkim poznałam swoje ciało, jego możliwości. Moja koordynacja ruchowa była też pewnie większa niż u przeciętnej dziewczyny.

W życiu i w walce jest Zosią samosią

Okres szkoły średniej to właśnie ten czas, kiedy Katarzyna zaczęła się interesować sportami walki. Biorąc pod uwagę, że w czasie koncertów rockowych młodzi ludzie uprawiają „tańce kontaktowe”, nie było w tym nic dziwnego. Dodatkowym argumentem było to, że jeden ze starszych braci Katarzyny, zawodowy żołnierz, jest instruktorem właśnie jednego z systemów walki wręcz.

- Brat jest instruktorem „kraw maga” i patrząc na jego ruchową aktywność, bardzo mnie to interesowało - wspomina. - Niestety nie chciał, a może raczej nie mógł przekazać mi swoich umiejętności, bo może szkolić tylko żołnierzy. Musiałam szukać wyjścia na własną rękę.

- Zaczęło się od kick-boxingu - mówi Katarzyna. - To bardzo popularny sport, więc jest sporo miejsc, gdzie można go ćwiczyć. W klubie, w którym wtedy trenowałam, łączyli go z boksem tajskim.

Ten sport walki oraz sztuka walki kładzie nacisk na walkę w klinczu z wykorzystaniem uderzeń łokciami i kolanami. Z czasem okazało się, że dla Kasi to za mało. Zaczęła treningi brazylijskiego jiu jitsu, a teraz doszło jeszcze MMA, czyli mieszane sztuki walki.

- Ja jestem taką Zosią samosią, indywidualistką - opowiada Katarzyna. - Dlatego świetnie sprawdzam się w tym sporcie. Tu wszystko zależy tylko ode mnie, w ringu czy klatce, nikt mi nie pomoże.

Treningi MMA Katarzyna odbywa w Grapplingu Gorlice. Grappling to rodzaj walki wręcz wykorzystujący techniki chwytów, tj. dźwignie, rzuty, duszenia. Zabronione są w nim tylko uderzenia.

Boks to szermierka na pięści

Gdy rzucam mimochodem, że sporty walki kojarzą się większości ludzi z agresją, a nawet przemocą, od razu napotykam na jej opór.

- To nie jest tak, w walkach MMA nie chodzi o to, by zrobić komuś krzywdę, ale by w bezpośrednim starciu wykazać swoją wyższość - przekonuje Katarzyna. - Mówi się, że w odróżnieniu od innych „bijatyk”, boks to szlachetna szermierka na pięści, ale przecież zdarza się, że bokserzy w czasie walki odnoszą rany. Każdy, kto się tym interesuje, musi mi przyznać rację - dodaje.

Pierwszy raz Katarzyna stanęła do walki półtora roku temu, jeszcze nie w formule MMA, ale BJJ. Walka odbywała się w klatce. Ma to swoje bardzo racjonalne uzasadnienie. Chodzi o to, żeby zawodnicy w czasie walki nie wypadali z ringu, gdy walczą w parterze.

Pierwsze zawody - Puchar Polski w Luboniu - to była porażka - wspomina. - Trafiłam na bardzo doświadczoną przeciwniczkę, a ja byłam absolutnym nowicjuszem. Tak więc w połowie walki pokonała mnie przez duszenie, nawet teraz dokładnie nie pamiętam, jak to się stało. Po prostu zapłaciłam frycowe, a moja przeciwniczka wygrała cały turniej, więc to jakieś małe pocieszenie - uśmiecha się.

Później było już tylko lepiej. Na koncie gorliczanki jest już kilkanaście medali z zawodów różnego szczebla.

Dla Katarzyny sporty walki są istotne również z powodów zawodowych. Pracuje jako ochroniarz w jednej z lokalnych agencji. To nic dziwnego, jeśli okazuje się, że ta delikatna dziewczyna uczyła się w Zespole Szkół nr 1 w Gorlicach, na tzw. „górce”, w klasie o profilu policyjnym.

- Sporty walki pomagają nie tylko w mojej pracy, ale i w życiu codziennym. Każdemu poleciłabym takie treningi - mówi z przekonaniem. - Szczególnie płci pięknej, przecież żyjemy w niebezpiecznych czasach - dodaje.

Dzięki treningowi, w razie jakiegokolwiek zagrożenia nie odczuwa się bezradności i paraliżu, spowodowanego strachem.

- Mogę spokojnie polecić wszystkim paniom nasz klub - zachęca Katarzyna ze śmiechem - Mamy tutaj bardzo wszechstronne treningi, walczymy w stójce i w parterze, tak że w jakimkolwiek położeniu byśmy się nie znaleźli, to umiejętności wyniesione z zajęć pozwolą na poradzenie sobie z nachalnym przeciwnikiem.

Katarzyna, jak twierdzi, nigdy nie musiała, ale też nie chciała używać swoich umiejętności poza salą treningową czy ringiem.

- Im dłużej ćwiczę, tym silniej sobie uświadamiam, że nie muszę nikomu niczego udowadniać - stwierdza dobitnie. - Ja jestem dziewczyną, a to chyba domena facetów - chęć pokazania swojej samczej siły przy każdej okazji - dodaje już rozbawiona.

W klubie jest rodzynką, więc nie ma wyjścia, trenuje tylko z chłopakami.

- Nie oszczędzają mnie, co więcej, traktują jak równą sobie - opowiada. - Nigdy żaden nie zrobił mi większej krzywdy, choć zdarza się, że czasem krew z nosa poleci - opowiada.

Sporty walki bardzo często kojarzone są też z dalekowschodnimi systemami rozwoju duchowego. Katarzyna również skupia się na tych aspektach, ale wybrała inną drogę, zgodną z wyznawanymi w naszym kręgu kulturowym ideałami.

Wiara w Boga pomaga jej zwyciężać w życiu

- Myślę, że na równi z fizycznymi aspektami życia powinien iść również rozwój duchowy - stwierdza. - Jedno bez drugiego nie istnieje. Nasza duchowość jest cudownym sprzymierzeńcem tego, co robimy na co dzień. Jeśli na naszej drodze jest Bóg, to nic, ani nikt nie może nas pokonać - mówi z przekonaniem.

Ta duchowość znajduje też swoje odzwierciedlenie w jeszcze jednej dziedzinie, którą się zajmuje. To fotografia, na razie głównie pozowanie.

- Chcę w przyszłości sama fotografować, jak tylko dorobię się swojego sprzętu - opowiada. - Teraz sporty walki pochłaniają bardzo wiele czasu. Jestem zawodnikiem czynnie startującym w zawodach, ale fotografia również przewija się przez moje życie na co dzień.

Zaczęło się niewinnie, od kilku sesji dla kolegi, jeszcze w liceum. Z czasem do Katarzyny zaczęli się sami zgłaszać zawodowi fotograficy.

- To nie jest modeling, ale raczej fotografia kreacyjna. Bardziej niż na idealnym wyglądzie, takim z pierwszych stron gazet, zależy mi na przekazaniu pewnych emocji, na aktorstwie, na zrealizowaniu twórczych potrzeb - opowiada. - Swoje pozowanie traktuje trochę jak twórczość, muszę się w pełni utożsamiać z pomysłami fotografa, żebym zgodziła się na uczestnictwo w sesji - dodaje.

Największą zapłatą jest chwila, gdy w jej kreacjach ktoś odkryje siebie samego, gdy uda jej się opowiedzieć o czymś, co jest bliskie drugiej osobie, gdy zagra przed aparatem tak, że stworzy się opowieść, która wzruszy. Choć ma też na swoim koncie publikacje fotografii w internetowym wydaniu włoskiej mutacji magazynu Vogue.

Gazeta Gorlicka