Patrząc na Księżyc pamiętajmy, że z naszych rodaków nie tylko Pan Twardowski go zdobywał!

Kluczem do sukcesu w tych przypadkach okazało się połączenie polskiego geniuszu z amerykańskim potencjałem. Kim był Mieczysław Bekker i na czym polegało jego osiągnięcie? Urodził się w Polsce, tutaj się kształcił i tutaj pracował. W Polsce stworzył też podstawy teorii współpracy koła z mało zwięzłym podłożem, co miało potem kluczowe znaczenie przy projektowaniu samochodu, który jeździł po księżycowym pyle.

Bekker prowadził liczne badania naukowe i prace konstruktorskie, najpierw na Politechnice Warszawskiej i w Szkole Inżynierii Wojskowej, potem (w wyniku wojennej tułaczki) we Francji, Kanadzie i wreszcie w USA - w instytucie badań koncernu samochodowego General Motors. W 1961 roku firma ta zaangażowała Bekkera do budowy pojazdu księżycowego, który był wykorzystywany przez misję Apollo.

Przypomnę, że misja Apollo była jednym z najwspanialszych tryumfów XX-wiecznej nauki i techniki, polegającym na wielokrotnym lądowaniu na Księżycu i eksplorowaniu jego powierzchni przez (w sumie) 12 astronautów. Za kilka dni, 20 lipca, obchodzić będziemy 46. rocznicę tego doniosłego momentu, kiedy pierwszy człowiek wykonał pierwszy krok na innym ciele niebieskim.

Ale potem samo tylko chodzenie po Księżycu ludzi znudziło. Astronauci z wypraw Apollo byli Amerykanami, a jak wiadomo Amerykanin nawet po natkę pietruszki do przydomowego ogródka jedzie samochodem. Uznali więc, że na Księżycu również by się im przydał samochód. No i misję zbudowania takiego pojazdu powierzyli polskiemu inżynierowi.

Zadanie było piekielnie trudne, ponieważ pojazd miał się poruszać w warunkach słabej grawitacji po gruncie księżycowym, który był sypki, ruchomy i co więcej, miał bardzo różną temperaturę - od minus 160 stopni w cieniu do plus 140 stopni w słońcu. Bekker wymyślił koła wykonane z siatki stalowej z nakładkami z tytanowych blaszek, które zwiększały przyczepność do powierzchni.

Trzy pojazdy zbudowane według koncepcji Bekkera poleciały na Księżyc, przejechały tam dziesiątki kilometrów i pozostały tam do dziś. Dlatego patrząc nocą na Księżyc pamiętajmy o tym, że z naszych rodaków nie tylko Pan Twardowski go zdobywał!