Podobno miłość cierpliwa jest, podobno nie zazdrości. Podobno. Mówią też, że nie unosi się gniewem, nie szuka swego, nie ucieka, nie tchórzy, nie znajduje następców, pochlebców ani zapychaczy. Nie żąda dowodów, nie wymienia się, nie nudzi ani nie zniechęca. Nie jest na próbę, na chwilę, ani do czasu. Powiadają, jakoby miała wszystko przetrzymać i we wszystkim pokładać nadzieję. Piszą także, że nie skończy się, jak wszystkie przepowiednie, nie minie. Tylko, czy aby na pewno?
Naprawdę biedny ten święty Walenty. Żal mi nieboraka. Musiał sporo nabroić, że dostał w niebie jeden z najtrudniejszych przydziałów. Nawet koleżanka po fachu, święta Rita od spraw trudnych i beznadziejnych ma lepiej. Biedaczyna od zakochanych, epileptyków i obłąkanych ma chyba najbardziej przechlapane. Pewnie już posiwiał od tych wszystkich spraw nie do rozwiązania i od miłości, która tak się w życiu pogubiła, że stała się cymbałem brzmiącym i miedzią brzęczącą. Oj, kulawa ta miłość współczesna, która rozpycha się łokciami, upomina o swoje, głośno wrzeszczy o swoich zasługach, licytuje w dokonaniach i z niecierpliwością czeka, aż jej racja będzie święta, przy tym mówi we wszystkich językach, ale ani one ludzkie, a tym bardziej anielskie. Wcale nie jest stała, wierna, ani do grobowej deski.
Święty Walenty, współczesny Męczenniku, uśmiechnij się dziś do wszystkich znękanych i podaruj cukrowe serce na patyku zakochanym i niekochanym, tym co chcieliby kochać, ale nie potrafią i tym, co nigdy nie kochali. Bo można mieć wszystko, ale jak mawiał śp. ksiądz Jan Twardowski ,,to wszystko psu na budę bez miłości”.
