Edytorial na 75-lecie Dziennika Polskiego: Jeszcze długo nie!

b]WIDEO: Trzy Szybkie[/b]

Data jest nieprzypadkowa, bo w tym samym czasie światło dzienne ujrzały analizy mediów amerykańskich, z których wynikało, że sprzedaż gazet codziennych osiągnęła rekordowo niski poziom - najniższy od 62 lat, czyli od roku 1946. W chórze prasowych sceptyków donośnie brzmiał głos prezesa Microsoftu Steve’a Ballmera, który przepowiadał: „Za dziesięć lat żaden dziennik, żadne pismo nie będzie istniało w wersji papierowej”.

To, co działo się wówczas w Ameryce, miało być zwiastunem europejskich dyskusji o przyszłości prasy drukowanej. Nagrobek tradycyjnym dziennikom ufundowała jeszcze w 2008 roku polska firma Artegence.

Agencja interaktywna w ramach kampanii reklamowej opublikowała grafikę z nagrobnym kamieniem i latami życia prasy drukowanej – 1452-2012 – co miało skłonić papierowych wydawców do refleksji nad przeniesieniem biznesu do mediów interaktywnych. Ale ci utarli agencji nosa. Po czterech latach pokazali, że nowe modele biznesowe rozwijające media w sieci pozwoliły utrzymać tytuły także w ich papierowych wersjach.

Minęły kolejne cztery lata, a prasa papierowa wciąż żyje. I cały czas to udowadnia. Na przykład w tym miesiącu w naszej redakcji odbyła się zbiórka produktów dla bohaterki jednego z artykułów, której na życie – po odjęciu kosztów utrzymania – zostaje 5 złotych dziennie. Opisując jej historię nie myślałam, że swoją pracą w jakikolwiek sposób zmienię tę sytuację. Ale po publikacji w gazecie (i przed publikacją w Internecie) spłynęły do nas pytania, w jaki sposób można jej pomóc. W redakcji odezwało się wiele telefonów. W ciągu tygodnia Czytelnicy – ci papierowi i internetowi – przynieśli do redakcji taką liczbę paczek, że z trudem zmieściliśmy je w mieszkaniu naszej bohaterki. Prasa papierowa wciąż żyje i cały czas może zmieniać świat.

Dziś „Dziennik Polski” obchodzi 75 urodziny. To także święto prasy, która w 2020 roku kończy 568 lat. Czy to już czas, żeby wpaść w panikę? Nie wiem. Ale Wojciech Młynarski śpiewał: „Różne drogi nas prowadzą, lecz ta, która w przepaść rwie/ Jeszcze nie, długo nie”.