Maciej Iwański: W Katarze jest po prostu inaczej. Komentator mundialu pisze specjalnie dla nas o tym, co często umyka telewizyjnym kamerom

Ci, których stać było na wycieczkę do Kataru doświadczają gościnności. Uśmiechu, dobrej organizacji, która po pierwszych meczach została usprawniona. Stewardzi dobrze podpowiadają, co na wielu wcześniejszych imprezach nie było oczywiste. Kibice z wielkich stref, w których po każdym meczu strzelają fajerwerki czas dojazdu na stadion liczą w minutach, a dowożą ich tam specjalne autobusy, względnie wybudowane w trzy lata trzy linie metra.

Przesunięcie mundialu na listopad i grudzień miało być zabiciem futbolu, dowodem na upadek FIFA. Był nim z pewnością sposób przyznania organizacji, światowa federacja skompromitowała się kilka razy ustami swojego prezydenta oraz choćby Juergena Klinsmanna. Były wybitny napastnik, a także selekcjoner dwóch reprezentacji na mundialach, pozwolił sobie na niewybredne i zwyczajnie głupie komentarze o podłożu rasistowskim na antenie BBC wobec reprezentacji Iranu. Konsekwencją zapewne będzie wyrzucenie przez FIFA z zespołu technicznego śledzącego zmiany i trendy w mistrzowskim futbolu.

Termin tego mundialu nie zabił jednak piłki, a wniósł coś dawno nie widzianego: zawodnicy są wypoczęci, mecze toczone są na klimatyzowanych stadionach (temperatura na poziomie murawy ma zawsze wynosić 24 stopnie). Gra jest szybsza niż w Rosji i przynosi jak dotąd więcej emocji. Dlatego codzienne obrazki z Doha, Al-Wakra przynoszą wielkiej widowni telewizyjnej – to kolejny plus terminarza mundialu, w Europie bite są rekordy oglądalności – przekonanie, że karnawał piłkarski wygląda tak samo, jak co cztery lata. I o to chodziło Katarczykom. Gdy zaczęły się mecze bardzo ucichły głosy oburzenia dotyczące wielu aspektów tego turnieju. Odkładając na bok wątpliwości, które muszą nachodzić każdego człowieka wrażliwego na krzywdę drugiego, czysto sportowo to jak na razie piękny turniej.

To miała być impreza pięćdziesięciolecia dla Katarczyków. I jest. Rozmach jest imponujący, ale jakże mogłoby być inaczej, jeśli na ten miesiąc piłki wydano 220 miliardów dolarów? Obiekty są perfekcyjne. Na nich owszem, dziesiątki tysięcy kibiców mieszkających na co dzień w Katarze, ale na przykład w meczu Tunezji z Australią na trybunach było 10 tysięcy kibiców, którzy w systemie zarejestrowali się jako przyjezdni. Fani imprezy nie zbojkotowali. Doświadczają innowacji, jak na przykład ceremonia przedmeczowa. Nigdy wcześniej na Mundialu bezpośrednio przed meczem nie było tańca płomieni, wielkiej repliki pucharu Świata i orgii świateł, niczym na stadionie Juventusu. Show kojarzące się bardziej z NBA.

Katarczycy już pierwszego dnia ogłosili, że to najlepszy mundial w historii i nic nie zmieni ich zdania. Chcieli się pokazać, chcieli udowodnić, że niemożliwe nie istnieje. Mundial zimą w maleńkim kraju bez piłkarskich tradycji? Proszę bardzo, z FIFA nie ma rzeczy niemożliwych. Za jaką cenę, zapłaconą także przez budujących te szklane domy, to już niestety zupełnie inna opowieść.

Doha, Maciej Iwański
komentator TVP Sport