FRASUNKI FRASOBLIWEGO - FELIETON KRYSTYNA TRZUPEK

Wzrok ma refleksyjny, zadumany, zapatrzony gdzieś w dal. Wiatr hula przez dziurawe, niedomykające się drzwiczki i cieknący daszek. Musi Ci być zimno, Stwórco świata, w tym dziurawym odzieniu. Tylko pająki zadomowiły się u Ciebie w środku, nie patrząc na tak liche i skromne mieszkanie. Czasem chłop, co z pola wraca, zatrzyma się, czapką ukłoni, krótki paciorek zmówi, albo westchnie głęboko nad swą ciężką dolą, brakiem pracy, problemami z dorastającymi dziećmi czy niezgodą w rodzinie lub sąsiedztwie. Pan świata wysłucha, ale nic nie mówi. Dalej taki zadumany siedzi.

Wieczorami, gdy wioska zasypia, wychodzi ze swojej pustelni, przywdziewa wierzchnią kurtkę i obchodzi okoliczne wioski i miasta. Pod oknami nasłuchuje, co ludzie gadają, o czym rozprawiają przy kolacji, co leży im na sercu. Przechadza się po ulicach, mijają go w pośpiechu wyblakłe, zmęczone ludzkie twarze, czasem wsiądzie na gapę do pociągu lub autobusu. Skromnie odziany nie rzuca się w oczy. Czasem jednak ktoś go przyuważy, ofuknie, lub z ławki w parku przegoni myśląc, że to kolejny żebrak lub pijaczyna po nocy się włóczy. Raz mu nawet Straż Miejska palcem pogroziła, ale ulitowała się nad biedaczyną i mandatu nie dostał. Kiedyś, gdy na dworcu autobusowym przykucnął, bo wieczór zimny był i dżdżysty, ktoś mu bułkę na kolanach położył. Uśmiechnął się Pan Jezus, ubogim podarunkiem nie wzgardził.

Po tej całonocnej włóczędze, zmęczony i zziębnięty wraca do swej chatynki na słupku. Kłębowiska myśli i spraw zasłyszane podczas nocnych wycieczek w głowie układa, duma i zdaje się, że tylko głowę ma coraz cięższą, od tych strapień ludzkich.
Pewnego dnia przechodnie zerknąwszy w stronę kapliczki zdziwili się bardzo. Przetarli oczy ze zdumienia. Co to? Kapliczka niby ta sama, ale Pan Jezus jakiś inny... W końcu znaleźli różnicę. Chrystus ten sam, tylko nabrzmiałą od frasunku głowę dwoma rękami podparł.