Zbyszek Wodecki doceniony po 40 latach od debiutu

Kiedy przyszedł czas występu, pod sceną zebrały się prawdziwe tłumy. Czuć było oczekiwanie na coś wyjątkowego. Gdy na scenie pojawił się Zbigniew Wodecki i towarzyszący mu muzycy z grupy Mitch & Mitch, zabrzmiały grzecznościowe oklaski. I wtedy popłynęły łagodne tony klasycznej piosenki, zaśpiewane przez starszego faceta w okularach. Kiedy muzycy skończyli, widzowie nie chcieli ich puścić ze sceny. Tak krakowski weteran podbił młodzieżową publiczność podczas katowickiego OFF Festivalu w 2013 roku.

- Byłem wtedy w takim szoku, że niewiele z tego występu pamiętam. Przypominam sobie jedynie, że nie daliśmy plamy, bo kiedy skończyliśmy, ludzie wołali o więcej. To był festiwal rockowy - czyli wielkie głośniki po obu stronach sceny i taki łomot, że ludzie nie mogą rozmawiać, bo nie słyszą się nawzajem. A tutaj wychodzimy na scenę - i śpiewamy piosenki sprzed czterdziestu lat, które Macio Moretti z Mitch & Mitch wyciągnął z lamusa - wspomina piosenkarz.

Warto było jednak podjąć to ryzyko. W środowy wieczór polska Akademia Fonograficzna uznała płytę „1976: A Space Odyssey”, zawierającą wykonany na OFF Festivalu materiał, za najlepszy album pop 2015 roku. Mało tego - pochodząca z niego piosenka „Rzuć wszystko to, co złe” została uhonorowana statuetką Fryderyka za „utwór roku”. To niesamowite - przez lata spychany na pobocze polskiego show-biznesu piosenkarz wreszcie doczekał się oficjalnego uznania. I to za utwory pochodzące z jego płyty sprzed czterdziestu lat! Jak to możliwe?

Wyższa szkoła jazdy

Cała jego rodzina była muzykalna. Ojciec - trębacz, mama - śpiewaczka, siostra - wiolonczelistka. Dlatego już w wieku pięciu lat zaczynał od grania gam na skrzypcach. Potem była krakowska szkoła muzyczna - czyli poważny repertuar, godziny ćwiczeń, przesłuchania i egzaminy. Klasyczna edukacja nie zabiła w nim spontaniczności. Kiedy do Polski dotarła moda na rock’n’rolla, również on dał się jej porwać. Być może dlatego tak dobrze dziś rozumie się z młodą publicznością.

- To był zespół Czarne Perły. Graliśmy „fajfy” w soboty i niedziele do rana w hali Sokoła w Krakowie. Wykonywaliśmy wszystko, co wtedy było popularne - Beatlesów, Stonesów. Dziewczyny przychodziły w czerwonych kozaczkach i tańczyły modnego wtedy „motylka”. I był czad! Dlatego na OFF-ie nikt mnie niczym nie zaskoczył. Pomyślałem przed koncertem: „Najwyżej, jak mi się nie będzie podobało, to zejdę ze sceny i pojadę do domu, żeby sobie puścić wiadomości”. Ale nie było takiej potrzeby - śmieje się.

Gdy występował w Niemczech, mógł zmienić nazwisko na Wodetzky i zostać tam na stałe. Wolał jednak wrócić do Krakowa

Bigbit nie przeszkodził mu zdobyć dyplomu z wyróżnieniem. Zagrał jeden z najtrudniejszych w polskiej muzyce poważnej utworów - koncert Karłowicza, którego poprawne wykonanie nazywa się w środowisku klasyków „wyższą szkołą jazdy”. Nic więc dziwnego, że zaangażowano go zarówno do orkiestry symfonicznej Polskiego Radia, jak i do Krakowskiej Orkiestry Kameralnej. Jakby tego było mało, zaczął akompaniować Ewie Demarczyk i Markowi Grechucie, podróżując z nimi po całym świecie. W efekcie wrósł na stałe w krakowski pejzaż artystyczny.

- Zawsze siedziałem w Jaszczurach. Później w Piwnicy pod Baranami. Czasem też w klubie jazzowym Helikon na św. Marka. Wcześniej spotykaliśmy się na próbach w szkole muzycznej. Gdy zaczynałem z Grechutą, graliśmy w miasteczku studenckim. Bawiliśmy się na całego, pełno było świetnych ludzi i nikt się nie spodziewał, że tak wiele z tych osób stanie się legendami. Bo proszę spojrzeć: Demarczyk, Grechuta, Dymny, Skrzynecki. To dziś legendy, a kiedyś po prostu moi znajomi - podkreśla.

Kiedy wyjeżdżał za czasów Peerelu do Niemiec na koncerty, tak się spodobał, że tamtejsi menedżerowie zaczęli go namawiać, aby został nad Renem. To było realne - bo choć jego dziadek był Polakiem, urodził się w Dortmundzie, a potem mieszkał na Śląsku. Piosenkarz wolał jednak wrócić do rodziny i do Krakowa.

Wszystko małymi kroczkami

Aby dorobić, wyjeżdżał w wakacje nad morze i grał z kolegami z orkiestry w nocnych lokalach modne szlagiery. Ponieważ nikt się nie rwał do śpiewania, w końcu sam stanął za mikrofonem. Los chciał, że usłyszał go kolega z telewizji - i zaproponował zarejestrowanie kilku piosenek do jednego z programów. To z kolei spowodowało zamówienie na nagranie debiutanckiego albumu. Wydana w 1976 roku płyta przeszła bez echa - doceniono ją dopiero czterdzieści lat później. Nie zraziło to Wodeckiego do śpiewania.

- Mnie ojciec uczył, żeby się nie wychylać. Żeby ćwiczyć i pracować. Przy tym lał mnie i pilnował. Może gdyby tego nie robił, to by mnie dzisiaj tu nie było? Wszystko zdobywałem małymi kroczkami, nigdzie się nigdy nie pchałem. Mało tego - nie miałem menedżera, nie mam plakatów, nie mam zdjęć. Ja po prostu lubię śpiewać. Ułożyłem sobie fajny repertuar, z którego jestem dumny. „Zacznij od Bacha”, „Z tobą chcę oglądać świat”, „Izolda”. Do tego fajna „Dobranocka”, którą wszyscy pamiętają z dzieciństwa, no i pastiszowe „Chałupy”, które stały się epokowym hitem ze względu na mnogość golizny na ekranie - opowiada.

Za czasów Peerelu miał opinię Casanovy. Ale kiedy poszedł do lekarza, ten powiedział mu: „Wszystko w granicach normy, niech się pan nie przejmuje”. I do dziś jest wierny żonie, dochował się dzieci i wnuków. Pytany o receptę na udany związek, śmieje się, że to... ciągła rozłąka. Bo zawsze miał i ma zamówienia na koncerty. Dlatego nieustannie jest w trasie. I zawsze może liczyć na ulgową taryfę u policji - bo trudno go nie rozpoznać po charakterystycznej fryzurze.

- Zawsze mówię, że piętę achillesową mam na głowie. Myśli pan, że te włosy mnie nie męczą? Ale nie mogę ich obciąć. Mam płaską i za małą głowę. Jak się ogolę, to wyglądam strasznie. Kiedyś Krystyna Sienkiewicz podpuściła mnie i zrobiłem sobie pasemka. Ale było jeszcze gorzej - musiałem się chować w kapturze dopóki się nie zmyły - puentuje z uśmiechem.